Αισθανόμαστε την υποχρέωση μέσω αυτού του γράμματος να ευχαριστήσουμε τον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη που μας έσωσε το παιδί μας από μια φοβερή περιπέτεια.
Ονομάζομαι Αικατερίνη Μαυρογιάννη Σπίθα, είμαι κάτοικος Σίφνου Κυκλάδων και θα σας διηγηθώ αναλυτικά όλη την ιστορία του θαύματος, μια μικρή τιμή ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης στην χάρη του και για να μάθει ο κόσμος ότι και στη σημερινή εποχή άμα υπάρχει πίστη γίνονται θαύματα.
Η ιστορία μου είναι η εξής: Έμεινα έγκυος τον Ιούνιο του 1991 και ενώ όλα πήγαιναν πολύ καλά, ξαφνικά όταν ήμουν 8 μηνών και πήγα στο μαιευτήρα μου να με εξετάσει, είδαμε στο υπερηχογράφημα ότι το παιδί είχε μπλεχτεί στον αυχένα με τον ομφάλιο λώρο. Μετά από αυτό ο γιατρός με είχε σε συνεχή παρακολούθηση και μου είπε ότι ίσως γεννήσω πρόωρα. Και πράγματι ο γιατρός μου με παρακολουθούσε συνεχώς και έβλεπε ότι όσο ο καιρός περνούσε ο λώρος το δυσκόλευε όλο και περισσότερο. Και περίμενε να περάσει ο 8ος μήνας και να γεννήσω. Και πράγματι στις 6 Μαρτίου του 1992, μου κλείνει ραντεβού και πάω στο μαιευτήριο "ΜΗΤΕΡΑ" να γεννήσω.
Γέννησα γύρω στη 1 το μεσημέρι αλλά το παιδί ήταν πολύ ταλαιπωρημένο και μελανιασμένο, είχε σπασμούς και δεν έκλαψε καθόλου ήταν δηλαδή σχεδόν ετοιμοθάνατο. Το παίρνουν οι γιατροί και το πηγαίνουν στα πρόωρα στην μονάδα εντατικής θεραπείας.
Εν τω μεταξύ ξέχασα να αναφέρω ότι είχα πάει να γεννήσω με τον πατέρα μου που ήταν ιερέας και την μητέρα μου, γιατί ο σύζυγός μου ήταν στη Σίφνο και είχε απαγορευτικό δελτίο καιρού και δεν μπορούσε να έρθει τη συγκεκριμένη μέρα και ήρθε την επόμενη.
Αφού ξύπνησα με πήγαν στο δωμάτιο και μου είπαν ότι το παιδί θα το δω την επόμενη ημέρα γιατί είναι ταλαιπωρημένο. Αλλά είχαν καλέσει τους γονείς μου, ο παιδίατρος της μονάδας ο κ. Σταφυλόκης και τους είπε ότι το παιδί είναι πολύ σοβαρά και αν ζήσει θα έχει νοητικά, κινητικά και άλλα πτοβλήματα.
Την ίδια μέρα το απόγευμα ο πατέρας μου καθόταν στεναχωρημένος στο διάδρομο του μαιευτηρίου. Τον βλέπει μία παιδίατρος και τον ρωτάει "Παππούλη τί σας συμβαίνει και είστε τόσο στενοχωρημένος;"
Ο πατέρας μου τότε της είπε όλη την ιστορία με το μωρό και εκείνη πήγε και ρώτησε τον υπεύθυνο γιατρό και είπε στον πατέρα μου ότι της είχαν πει.
Πέρασαν 2-3 μέρες, ήρθε και ο σύζυγός μου, πηγαίναμε και βλέπαμε το μωρό στην εντατική και όλοι οι γιατροί μας είχαν απογοητεύσει. Μέχρι και ο καλύτερος παιδονευρολόγος ο κ. Γιουρούκος το εξέτασε και μας είπε να παρακαλείτε το μωρό να το πάρει ο Θεός γιατί έχει πάθει σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες.
Αφού περνούσαν οι μέρες μαρτυρικά για όλους μας και είχαμε καθημερινή επικοινωνία και επαφή με την παιδίατρο κ Μαλεβίτη τα πράγματα εξακολουθούσαν να είναι δύσκολα και να μην υπάρχει καμία ελπίδα. Η κυτία Μαλεβίτη μας εμψύχωνε και μας έλεγε ¨Μη χάνετε την πίστη σας. Ο Θεός ανέστησε το Λάζαρο. Θα δείτε που όλα θα πάνε καλά".
Γύρω στις 17 Μαρτίου το παιδί είχε χειροτερέψει πάρα πολύ και με παίρνει τηλέφωνο η κ Μαλεβίτη και μου το λέει. Τότε εγώ της ζήτησα επειδή όλοι οι συγγενείς μου επέμεναν ότι το παιδί θα πρέπει να αεροβαφτιστεί αν μπορούσε να μου το αεροβαφτίσει. Τότε εκείνη με όλη της την προθυμία και την ευχαρίστηση το δέχτηκε και με ρωτάει "Τί όνομα να του δώσω;"/ εγώ μέσα στην ταραχή μου και τη στενοχώρια μου δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε όνομα ούτε τίποτα. Τότε εκείνη αυθόρμητα μου απαντά "Να το βγάλω Μιχάλη;" και τότε εγώ λέω "Βεβαίως, χαλάλι του". Πήγε λοιπόν η νονά του (η παιδίατρος η κ Μαλεβίτη) το αεροβάφτισε με μία νοσοκόμα και με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει "Να μας ζήσει ο Μιχάλης". Καταλαβαίνετε την ψυχολογία την δική μου, του συζύγου μου και όλων των δικών μας. Εμείς περιμέναμε να ακούσουμε ότι το παιδί χάθηκε, αφού ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα.
Μετά από 3 μέρες μας παίρνει τηλέφωνο η νονά του και μας λέει ότι το παιδί πήρε την καλή βόλτα και ξύπνησε, άρχισε να κλαίει, να πεινάει, να κινείται μέσα στη θερμοκοιτίδα που μέχρι τότε ήταν φυτό. Και σύμφωνα με αυτή την εξέλιξη όλα όσα είχαμε πει διαγράφονται γιατί ο Μιχαήλ Αρχάγγελος ο Πανορμίτης έκανε το Θαύμα Του. Γιατί η νονά του όταν το αεροβάφτισε το έταξε στον Μιχαήλ τον Πανορμίτη και τον παρακάλεσε να το σώσει.
Ο Αρχάγγελος άκουσε τις προσευχές της και μας χάρισε ένα υγιέστατο μωρό. Την επόμενη μέρα το έβγαλαν από την εντατική και το είχαν στο τμήμα με τα ελαφρότερα περιστατικά. Πήγαμε εμείς και τί να δούμε. Ένα μωρό ολοζώντανο, φυσιολογικό, να κινείται μέσα στο κουνάκι από τη μία άκρη στην άλλη και πιστέψαμε ολόψυγα ότι ο Αρχάγγελος έκανε το θαύμα Του.
Στις 26 Μαρτίου 1992 πήραμε τον Μιχαήλ στο σπίτι και η χαρά και η ευγνωμοσύνη μας δεν περιγράφεται. Αφού πέρασαν 3 μήνες και είπαν οι παιδίατροι της μονάδας να του κάνουμε κάποιες εξετάσεις στον εγκέφαλο. Πήγαμε τις κάναμε και οι εξετάσεις ήταν καλύτερες από ενός παιδιού απόλυτα φυσιολογικού που δεν είχε υποστεί καμία τέτοια ταλαιπωρία. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1992 το βαφτίσαμε στην Χρυσοπηγή της Σίφνου την πολιούχο μας και ήρθε η νονά του η κ. Μαλεβίτη και κάναμε και την κανονική του βάφτιση. Ο ιερέας πατέρας μου έκανε την βάφτιση και τον ονόμασε και επίσημα "Μιχαήλ".
Το παιδί σήμερα είναι 17 χρονών μεγαλώνει φυσιολογικά από την πρώτη στιγμή του Θαύματος και η ευγνωμοσύνη και η αγάπη και η πίστη μας προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ είναι πάρα πολύ μεγάλη. θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω και τη νονά του, την κ. Μαλεβίτη που έτυχε να την στείλει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ μπροστά μας και με την πίστη, τη βοήθεια, τη συμπαράστασή της συνέλαβε στην σωτηρία του παιδιού μας. Ήρθαμε στη Σύμη, φέραμε τον Μιχαήλ και ευχαριστήσαμε τον Άγιο μέσα από την ψυχή μας και όσο ζούμε θα τον ευχαριστούμε και θα λέμε το μεγάλο Θαύμα που μας έκανε για να πιστέψουν και άλλοι άνθρωποι ότι και σε αυτή την δύσκολη εποχή, γίνονται Θαύματα.
Με Πίστη, Αγάπη και Σεβασμό
Οιλ. Γιάννη & Αικατερίνης Σπίθα
Εξάμπελα- Σίφνος Κυκλάδες
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ
Ονομάζομαι Αικατερίνη Μαυρογιάννη Σπίθα, είμαι κάτοικος Σίφνου Κυκλάδων και θα σας διηγηθώ αναλυτικά όλη την ιστορία του θαύματος, μια μικρή τιμή ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης στην χάρη του και για να μάθει ο κόσμος ότι και στη σημερινή εποχή άμα υπάρχει πίστη γίνονται θαύματα.Η ιστορία μου είναι η εξής: Έμεινα έγκυος τον Ιούνιο του 1991 και ενώ όλα πήγαιναν πολύ καλά, ξαφνικά όταν ήμουν 8 μηνών και πήγα στο μαιευτήρα μου να με εξετάσει, είδαμε στο υπερηχογράφημα ότι το παιδί είχε μπλεχτεί στον αυχένα με τον ομφάλιο λώρο. Μετά από αυτό ο γιατρός με είχε σε συνεχή παρακολούθηση και μου είπε ότι ίσως γεννήσω πρόωρα. Και πράγματι ο γιατρός μου με παρακολουθούσε συνεχώς και έβλεπε ότι όσο ο καιρός περνούσε ο λώρος το δυσκόλευε όλο και περισσότερο. Και περίμενε να περάσει ο 8ος μήνας και να γεννήσω. Και πράγματι στις 6 Μαρτίου του 1992, μου κλείνει ραντεβού και πάω στο μαιευτήριο "ΜΗΤΕΡΑ" να γεννήσω.
Γέννησα γύρω στη 1 το μεσημέρι αλλά το παιδί ήταν πολύ ταλαιπωρημένο και μελανιασμένο, είχε σπασμούς και δεν έκλαψε καθόλου ήταν δηλαδή σχεδόν ετοιμοθάνατο. Το παίρνουν οι γιατροί και το πηγαίνουν στα πρόωρα στην μονάδα εντατικής θεραπείας.
Εν τω μεταξύ ξέχασα να αναφέρω ότι είχα πάει να γεννήσω με τον πατέρα μου που ήταν ιερέας και την μητέρα μου, γιατί ο σύζυγός μου ήταν στη Σίφνο και είχε απαγορευτικό δελτίο καιρού και δεν μπορούσε να έρθει τη συγκεκριμένη μέρα και ήρθε την επόμενη.
Αφού ξύπνησα με πήγαν στο δωμάτιο και μου είπαν ότι το παιδί θα το δω την επόμενη ημέρα γιατί είναι ταλαιπωρημένο. Αλλά είχαν καλέσει τους γονείς μου, ο παιδίατρος της μονάδας ο κ. Σταφυλόκης και τους είπε ότι το παιδί είναι πολύ σοβαρά και αν ζήσει θα έχει νοητικά, κινητικά και άλλα πτοβλήματα.
Την ίδια μέρα το απόγευμα ο πατέρας μου καθόταν στεναχωρημένος στο διάδρομο του μαιευτηρίου. Τον βλέπει μία παιδίατρος και τον ρωτάει "Παππούλη τί σας συμβαίνει και είστε τόσο στενοχωρημένος;"
Ο πατέρας μου τότε της είπε όλη την ιστορία με το μωρό και εκείνη πήγε και ρώτησε τον υπεύθυνο γιατρό και είπε στον πατέρα μου ότι της είχαν πει.
Πέρασαν 2-3 μέρες, ήρθε και ο σύζυγός μου, πηγαίναμε και βλέπαμε το μωρό στην εντατική και όλοι οι γιατροί μας είχαν απογοητεύσει. Μέχρι και ο καλύτερος παιδονευρολόγος ο κ. Γιουρούκος το εξέτασε και μας είπε να παρακαλείτε το μωρό να το πάρει ο Θεός γιατί έχει πάθει σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες.
Αφού περνούσαν οι μέρες μαρτυρικά για όλους μας και είχαμε καθημερινή επικοινωνία και επαφή με την παιδίατρο κ Μαλεβίτη τα πράγματα εξακολουθούσαν να είναι δύσκολα και να μην υπάρχει καμία ελπίδα. Η κυτία Μαλεβίτη μας εμψύχωνε και μας έλεγε ¨Μη χάνετε την πίστη σας. Ο Θεός ανέστησε το Λάζαρο. Θα δείτε που όλα θα πάνε καλά".
Γύρω στις 17 Μαρτίου το παιδί είχε χειροτερέψει πάρα πολύ και με παίρνει τηλέφωνο η κ Μαλεβίτη και μου το λέει. Τότε εγώ της ζήτησα επειδή όλοι οι συγγενείς μου επέμεναν ότι το παιδί θα πρέπει να αεροβαφτιστεί αν μπορούσε να μου το αεροβαφτίσει. Τότε εκείνη με όλη της την προθυμία και την ευχαρίστηση το δέχτηκε και με ρωτάει "Τί όνομα να του δώσω;"/ εγώ μέσα στην ταραχή μου και τη στενοχώρια μου δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε όνομα ούτε τίποτα. Τότε εκείνη αυθόρμητα μου απαντά "Να το βγάλω Μιχάλη;" και τότε εγώ λέω "Βεβαίως, χαλάλι του". Πήγε λοιπόν η νονά του (η παιδίατρος η κ Μαλεβίτη) το αεροβάφτισε με μία νοσοκόμα και με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει "Να μας ζήσει ο Μιχάλης". Καταλαβαίνετε την ψυχολογία την δική μου, του συζύγου μου και όλων των δικών μας. Εμείς περιμέναμε να ακούσουμε ότι το παιδί χάθηκε, αφού ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα.
Μετά από 3 μέρες μας παίρνει τηλέφωνο η νονά του και μας λέει ότι το παιδί πήρε την καλή βόλτα και ξύπνησε, άρχισε να κλαίει, να πεινάει, να κινείται μέσα στη θερμοκοιτίδα που μέχρι τότε ήταν φυτό. Και σύμφωνα με αυτή την εξέλιξη όλα όσα είχαμε πει διαγράφονται γιατί ο Μιχαήλ Αρχάγγελος ο Πανορμίτης έκανε το Θαύμα Του. Γιατί η νονά του όταν το αεροβάφτισε το έταξε στον Μιχαήλ τον Πανορμίτη και τον παρακάλεσε να το σώσει.
Ο Αρχάγγελος άκουσε τις προσευχές της και μας χάρισε ένα υγιέστατο μωρό. Την επόμενη μέρα το έβγαλαν από την εντατική και το είχαν στο τμήμα με τα ελαφρότερα περιστατικά. Πήγαμε εμείς και τί να δούμε. Ένα μωρό ολοζώντανο, φυσιολογικό, να κινείται μέσα στο κουνάκι από τη μία άκρη στην άλλη και πιστέψαμε ολόψυγα ότι ο Αρχάγγελος έκανε το θαύμα Του.
Στις 26 Μαρτίου 1992 πήραμε τον Μιχαήλ στο σπίτι και η χαρά και η ευγνωμοσύνη μας δεν περιγράφεται. Αφού πέρασαν 3 μήνες και είπαν οι παιδίατροι της μονάδας να του κάνουμε κάποιες εξετάσεις στον εγκέφαλο. Πήγαμε τις κάναμε και οι εξετάσεις ήταν καλύτερες από ενός παιδιού απόλυτα φυσιολογικού που δεν είχε υποστεί καμία τέτοια ταλαιπωρία. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1992 το βαφτίσαμε στην Χρυσοπηγή της Σίφνου την πολιούχο μας και ήρθε η νονά του η κ. Μαλεβίτη και κάναμε και την κανονική του βάφτιση. Ο ιερέας πατέρας μου έκανε την βάφτιση και τον ονόμασε και επίσημα "Μιχαήλ".
Το παιδί σήμερα είναι 17 χρονών μεγαλώνει φυσιολογικά από την πρώτη στιγμή του Θαύματος και η ευγνωμοσύνη και η αγάπη και η πίστη μας προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ είναι πάρα πολύ μεγάλη. θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω και τη νονά του, την κ. Μαλεβίτη που έτυχε να την στείλει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ μπροστά μας και με την πίστη, τη βοήθεια, τη συμπαράστασή της συνέλαβε στην σωτηρία του παιδιού μας. Ήρθαμε στη Σύμη, φέραμε τον Μιχαήλ και ευχαριστήσαμε τον Άγιο μέσα από την ψυχή μας και όσο ζούμε θα τον ευχαριστούμε και θα λέμε το μεγάλο Θαύμα που μας έκανε για να πιστέψουν και άλλοι άνθρωποι ότι και σε αυτή την δύσκολη εποχή, γίνονται Θαύματα.
Με Πίστη, Αγάπη και Σεβασμό
Οιλ. Γιάννη & Αικατερίνης Σπίθα
Εξάμπελα- Σίφνος Κυκλάδες
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου