ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΔΝΕΥ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ "Η Εκκλησία των θαυμάτων μου άλλαξε την ζωή"

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι αναδημοσίευση του Αυστραλέζικου περιοδικού "Take 5" (τεύχος 24, Ιουνίου 2006, σελ 6-7), το οποίο αναφέρεται στη θαυμαστή θεραπεία της Raewyne Watson. Παραθέτουμε αυτούσιο κείμενο, μεταφρασμένο στην ελληνική γλώσσα.

"Υπέφερα και δεν μπορούσα να αναπνεύσω όταν μου έβγαλαν την χολή, ενώ κανονικά θα έπρεπε να σταματήσει ο πόνος. Μου είχαν πει ότι το ασβέστιό μου θα ήταν πολύ υψηλό σε σημείο που συνιστούσε πρόβλημα. Μπήκα στο Νοσοκομείο αρχές του 2000 και ανακάλυψαν ότι ο πόνος προερχόταν από μια κύστη.

Ήμουν τότε 46 ετών και το επάγγελμά μου είναι λογίστρια. Ήξερα από αριθμούς, αλλά όχι από ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Ένα τμήμα του ενδοκρινολογικού συστήματος, συγκεκριμένα ένας αδένας πίσω από τις φωνητικές μου χορδές που ρυθμίζει το ασβέστιο στο αίμα, μου είχαν εξηγήσει οι γιατροί, δημιουργούσε το πρόβλημα και χρειαζόταν ειδική θεραπεία.

Μια γυναίκα που κι αυτή νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο μου είπε "Προσευχήσου στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, τον Άγγελο της υγείας και της θεραπείας". Ο άνδρας της είχε πέντε όγκους και τον πήγε στην Εκκλησία των θαυμάτων σ' ένα ελληνικό νησί την Σύμη, που έχει ένα Μοναστήρι με την θαυματουργή εικόνα Του. Επίσης μου είπε, ότι μετά επέστρεψαν στην Αυστραλία, έκανε εγχείρηση και έγινε απολύτως καλά. Για την εκκλησία αυτή, εγώ είχα ακούσει γιατί έχω μια συνομήλικη φίλη την Jean που μένει εκεί, από τότε που ήμασταν είκοσι χρονών.

Έκανα χημειοθεραπείες για πέντε μήνες, χωρίς να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι γιατροί είπαν ότι έπρεπε να αφαιρεθεί ο όγκος. Για να γίνει αυτό όμως, έπρεπε πρώτα να αφαιρεθούν οι φωνητικές χορδές, με αποτέλεσμα, να χάσω για πάντα τη φωνή μου. Η επέμβαση θα ήταν πολύ δύσκολη με ελάχιστες πιθανότητες να ζήσω.

Όλα αυτά που μου συνέβαιναν, τα κρατούσα μυστικά από όλους. Ένα βράδυ λοιπόν, σκεπτόμουν την φίλη μου την Jean και πόσο την είχα επιθυμήσει, από τον καιρό που έφυγε από την Αυστραλία για να ζήσει στην Σύμη. Επίσης θυμήθηκα την συζήτηση που είχα με την γυναίκα εκείνη στο Νοσοκομείο καθώς και την Εκκλησία των θαυμάτων. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο την Jean και της μίλησα για τον όγκο και για την εγχείρηση που έπρεπε να κάνω.

Μέχρι τότε δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις με την θρησκεία, όμως ήθελα πολύ να πάω στη Σύμη πριν την σοβαρή επέμβαση, για να προσευχηθώ στο Μοναστήρι του Πανορμίτη. Η Jean μου είπε ότι θα με φιλοξενούσε. Στη συνέχεια μίλησα με τους γιατρούς μου και ανέβαλα την επέμβαση, παρά τις έντονες αντιρρήσεις τους.

Έφυγα για την Ελλάδα τον Μάϊο του 2000. Έφτασα στην Σύμη και με αυτοκίνητο πέρασα ένα χωματόδρομο όλο στροφές, με προορισμό την εκκλησία των θαυμάτων. Μόλις μπήκα μέσα στο Ναό (ήμουν μόνη μου), άναψα το κερί μου και γονάτισα μπροστά στην επιβλητική ασημένια Εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Επί δύο ώρες του έλεγα για όλα τα καλά και τα κακά που είχα διαπράξει και επίσης του εκμυστηρεύτηκα πράγματα, για τα οποία δεν είχα μιλήσει σε κανέναν μέχρι τότε. Τον παρακάλεσα να ζήσω, γιατί είχα πολλά πράγματα να κάνω. Του υποσχέθηκα ότι εάν εισακούσει την προσευχή μου θα ξανάρθω τον επόμενο χρόνο για να τον ευχαριστήσω. Βγαίνοντας από την Εκκλησία Του, ένιωσα καθαρή, ήρεμη και οι φόβοι μου είχαν εξαφανιστεί.

Λίγες μέρες αργότερα, επέστρεψα στο Σύδνεϋ, όπου η εγχείρησή μου έγινε με απόλυτη επιτυχία και μάλιστα χωρίς να χάσω την φωνή μου!! Ανάρρωσα εντελώς, μα δεν είχα καθόλου χρήματα, για να πληρώσω ούτε το ενοίκιο. Τα μόνα που υπήρχαν στο πορτοφόλι μου ήταν είκοσι δολάρια Αυστραλίας και δεν ήξερα πως να βγάλω πέρα. Πάνω στην απόγνωσή μου, αγόρασα ένα λαχείο. Το βράδυ ήρθαν οι φίλες μου και βλέπαμε όλες μαζί στην τηλεόραση, την κλήρωση του λαχείου. Με απίστευτη έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι αριθμοί που ακούγονταν, ήταν οι ίδιοι με το λαχείο μου. Κέρδισα δεκαπέντε χιλιάδες δολάρια και αφού πλήρωσα το ενοίκιο, πραγματοποίησα ένα ταξίδι στην Ελλάδα για να ευχαριστήσω τον Αρχάγγελο.

Στις 28 Ιουνίου του 2002 με παίρνει κάποιος τηλέφωνο και μου ανακοινώνει ότι κέρδισα το πρώτο βραβείο κάποιου διαγωνισμού, που ήταν μια μονοκατοικία και ένα αυτοκίνητο. Είμαι σίγουρη, ότι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ο Πανορμίτης έκανε το θαύμα Του και στο εξής θα επισκέπτομαι συχνά την Σύμη και την
εκκλησία των θαυμάτων που μου άλλαξε την ζωή".

Πηγή: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ

Ο ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥ ΔΙΝΑΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΤΑΞΑΜΕ...

Τα γεγονότα που θα περιγράψω έγιναν 19 Ιουλίου 2012 στον Πανορμίτη της Σύμης και είναι πέρα για πέρα αληθινά.

Ξεκινήσαμε από Κύπρο με ιστιοφόρο για να λάβουμε μέρος σε αγώνες που έχουν αφετηρία την Κω. Είναι παράδοση καθ'οδόν προς την Κω, να σταματούμε για προσκύνημα στο Μοναστήρι του Πανορμίτη. Έτσι και την συγκεκριμένη χρονιά, δέσαμε γύρω στο μεσημέρι έξω από το Mοναστήρι. Κατεβήκαμε να προσκυνήσουμε και ένας κύριος από το πλήρωμα μας, ο κύριος Γιάννης, έπιασε κουβέντα τον ηγούμενο και του είπε ότι κουβαλούμε μαζί μας 20 λίτρα κουμανδαρία (γλυκό κρασί που χρησιμοποιείται στην Κύπρο για την Θεία Κοινωνία) και να μας δώσει άδεια μπουκάλια για να αφήσουμε κρασί στον Άγιο. Οι κύριες εκεί στην μονή μας έδωσαν 3-4 μπουκάλια του νερού για να τα γεμίσουμε, τα πήραμε και φύγαμε.

Ήταν μεσημέρι και στο σκάφος ετοιμάσαμε φαγοπότι με ψάρια. Φάγαμε, κοιμηθήκαμε, ξεκουραστήκαμε. Κατά το απόγευμα  είχαμε μια δουλειά που έπρεπε να κάνουμε πριν φύγουμε, έπρεπε να αλλάξουμε προπέλα στο σκάφος για τους αγώνες. Για τον καπετάνιο, αυτή είναι δουλεία ρουτίνας που συνήθως δεν παίρνει πάνω από ένα δεκάλεπτο. Ετοίμασε τον καταδυτικό εξοπλισμό αλλά είχε έγνοια και μας το είπε από πριν, να μην το πέσει η σφήνα της προπέλας γιατί εκεί που ήμασταν δεν βρίσκαμε άλλη. Η σφήνα είναι ένα μικρό κομμάτι μέταλλο με πολύ συγκεκριμένες διαστάσεις που μπαίνει ανάμεσα στον άξονα της μηχανής και την προπέλα για να μην ξερογυρίζει η προπέλα. 

Στο μεταξύ ήρθε πλοίο με προσκυνητές και το νερό θόλωσε από την κίνηση του πλοίου.  Δεν είχαμε περισσότερα χρονικά περιθώρια, θα νύkτωνε αν μέναμε να κάνουμε αυτή την δουλειά αργότερα έτσι ο καπετάνιος αποφάσισε να βουτήξει. Πέρασαν μόνο μερικά λεπτά όταν βγήκε έξω φωνάζοντας ότι θα μείνουμε εκεί γιατί έπεσε η σφήνα. Δύο δύτες τότε άρχισαν μάταια να ψάχνουν στα τυφλά την σφήνα αλλά το νερό ήταν σαν γάλα και ο βυθός ήταν γεμάτος μπάζα, σπασμένα κοράλλια και φύκια. Είχε περάσει πάνω από μισή ώρα αλλά η σφήνα ήταν άφαντη.
Τότε ήταν που γύρισα και είδα τα μπουκάλια του Πανορμίτη. Τα είχαμε αφήσει στον ήλιο να στεγνώσουν και τα ξεχάσαμε. 

Φωνάζω τότε τον κύριο Γιάννη που ήταν απέναντι και του εξηγώ την κατάσταση. Του λέω ότι ο Πανορμίτης δεν θα μας αφήσει να φύγουμε αν δεν του πάρουμε αυτό που του τάξαμε. Φορτώνεται τότε ολόκληρο το βαρέλι με την κουμανδαρία και κατευθύνεται προς το Μοναστήρι. Τον βλέπουμε να ανεβαίνει τα σκαλιά και ο καπετάνιος κάνει μια τελευταία κατάδυση.

Τώρα που το σκέφτομαι, μετά από δύο χρόνια, ακόμη ανατριχιάζω. Την ώρα που ο κύριος Γιάννης διέσχιζε τα σκαλιά της εκκλησίας, δέκα εκατοστά πάνω από τον βυθό, το νερό καθάρισε και η σφήνα βρέθηκε να στέκει ΟΡΘΙΑ πάνω σε ένα βράχο. Βρέθηκε την ώρα που ήθελε ο Άγιος.

Υ.Γ. Στις ατέλειωτες ώρες που ταξιδεύουμε, έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι, να πιστεύουμε ότι κάποιος μας προσέχει και ότι όλα θα πάμε καλά.  Ο Πανορμίτης ήθελε να μας πει ότι είναι δίπλα μας, ότι μας προσέχει, ότι δεν είμαστε μόνοι μας μέσα στο πέλαγος.

Μόνο να μην τον ξεχνάμε γιατί μετά θα αναγκαστεί να μας θυμίσει.. 

Με εκτίμηση Κ.Π
Αναγνώστρια

ΤΟ ΔΕΜΑ ΜΟΥ ΔΙΕΠΛΕΥΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΚΑΙ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟΝ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ, ΣΤΗΝ ΣΥΜΗ

θα σας πάω πολλά χρόνια πίσω. Στο όμορφο νησί της Κιμώλου που γεννήθηκα. Σαν μικρό παιδί όπως μου έλεγαν οι γονείς μου, ήμουν ζωηρό και αεικίνητο. Ώσπου ξαφνικά αρρώστησα. Έπεσα στο κρεβάτι και μάλιστα με αρρώστια βαριά. Ο νεαρός αγροτικός γιατρός που με εξέτασε διέγνωσε πολιομυελίτιδα, αρρώστια που καταλήγει σε μυϊκή ατροφία, δηλαδή σε αναπηρία. Οργανωμένο νοσοκομείο δεν υπήρχε και η μεταφορά στον Πειραιά ήταν δύσκολη και επείγουσα. Όμως έπρεπε να γίνει.

Οι γονείς μου, ενώ ήμουνα με υψηλό πυρετό και σε ακινησία, με έβαλαν στο καράβι για τον Πειραιά. Αν προλάβαιναν και αν γινόμουν καλά. Ζήτημα ζωής και θανάτου. Ήταν όμως άνθρωποι με μεγάλη πίστη και βαθιά ευλάβεια. Ευλογημένοι. Όλα τα ανέθεσαν στον Θεό. Είχαν σε ευλάβεια τον Αρχάγγελο της Σύμης. Τον Πανορμίτη.

Αμέσως ζήτησαν την βοήθειά Του. Πώς όμως, θα πείτε, αφού επικοινωνία δεν υπήρχε και η Κίμωλος είναι πολλά μίλια μακρυά και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου;

Και όμως παιδιά μου, όπου υπάρχει πίστη αληθινή δεν υπάρχουν εμπόδια και αποστάσεις. Ο πατέρας μου μέσα σε ένα μικρό κασελάκι έβαλε λάδι, θυμίαμα, καρβουνάκια και το όνομά μου. Έκλεισε το κιβώτιο με πίσσα για να μην βραχεί το περιεχόμενο και καθώς ξεκινούσε το καράβι από την Κίμωλο για τον Πειραιά που έπρεπε να πάμε, το έρριξε στο ταραγμένο πέλαγος. Δυνατή προσευχή ξέσπασε μέσα από την καρδιά του πατέρα μου για να φτάσει το κιβώτιο που ρίχτηκε στην θάλασσα του Πανορμίτη, στην Σύμη, στην άλλη άκρη του Αιγαίου. Να επέμβει ο Αρχάγγελος για να σωθεί το παιδάκι του, που χανόταν από την φοβερή αρρώστια, δηλαδή εγώ που σας ομιλώ...

Και όμως παιδιά μου. Εμείς ενώ φτάσαμε στον Πειραιά για την νοσηλεία, το μικρό δεματάκι διέπλευσε κάτω από τις φτερούγες του Αρχαγγέλου όλο το Αιγαίο πέλαγος και έφτασε στον Πανορμίτη, στην Σύμη. Το πήραν από την προκυμαία στο μοναστήρι. Το άνοιξαν. Πήραν ευλαβικά το λάδι για να το ανάψουν στο κανδήλι του Αρχάγγελου. Εγώ έγινα αμέσως καλά. Με θεράπευσε ο Πανορμίτης. Ξανάγινα το ζωηρό παιδάκι, ενώ τώρα θα ήμουν στην καλλίτερη περίπτωση ανάπηρη! Μετά από λίγο καιρό λάβαμε και γράμμα, που ευλαβικά φυλάμε, από το Μοναστήρι του Πανορμίτη που ανέφερε πως παρέλαβαν το δέμα. Πρόσφατα αξιώθηκα, να προσκυνήσω την Χάρη του Πανορμίτη και να Του πω ότι οφείλω σε αυτόν την ζωή μου και το αγγελικό σχήμα που φορώ.

(Αφήγηση Ηγουμένης Μονής Τιμίου Προδρόμου... προς προσκυνητές, δημοσιευμένη στο περιοδικό "Εφημέριος", τεύχος 10, Νοέμβριος 2008, σελ 7.)
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ

ΤΟ ΔΕΜΑ ΜΟΥ ΔΙΕΠΛΕΥΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΚΑΙ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟΝ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ, ΣΤΗΝ ΣΥΜΗ...

θα σας πάω πολλά χρόνια πίσω. Στο όμορφο νησί της Κιμώλου που γεννήθηκα. Σαν μικρό παιδί όπως μου έλεγαν οι γονείς μου, ήμουν ζωηρό και αεικίνητο. Ώσπου ξαφνικά αρρώστησα. Έπεσα στο κρεβάτι και μάλιστα με αρρώστια βαριά. Ο νεαρός αγροτικός γιατρός που με εξέτασε διέγνωσε πολιομυελίτιδα, αρρώστια που καταλήγει σε μυϊκή ατροφία, δηλαδή σε αναπηρία. Οργανωμένο νοσοκομείο δεν υπήρχε και η μεταφορά στον Πειραιά ήταν δύσκολη και επείγουσα. Όμως έπρεπε να γίνει.

Οι γονείς μου, ενώ ήμουνα με υψηλό πυρετό και σε ακινησία, με έβαλαν στο καράβι για τον Πειραιά. Αν προλάβαιναν και αν γινόμουν καλά. Ζήτημα ζωής και θανάτου. Ήταν όμως άνθρωποι με μεγάλη πίστη και βαθιά ευλάβεια. Ευλογημένοι. Όλα τα ανέθεσαν στον Θεό. Είχαν σε ευλάβεια τον Αρχάγγελο της Σύμης. Τον Πανορμίτη.

Αμέσως ζήτησαν την βοήθειά Του. Πώς όμως, θα πείτε, αφού επικοινωνία δεν υπήρχε και η Κίμωλος είναι πολλά μίλια μακρυά και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου;

Και όμως παιδιά μου, όπου υπάρχει πίστη αληθινή δεν υπάρχουν εμπόδια και αποστάσεις. Ο πατέρας μου μέσα σε ένα μικρό κασελάκι έβαλε λάδι, θυμίαμα, καρβουνάκια και το όνομά μου. Έκλεισε το κιβώτιο με πίσσα για να μην βραχεί το περιεχόμενο και καθώς ξεκινούσε το καράβι από την Κίμωλο για τον Πειραιά που έπρεπε να πάμε, το έρριξε στο ταραγμένο πέλαγος. Δυνατή προσευχή ξέσπασε μέσα από την καρδιά του πατέρα μου για να φτάσει το κιβώτιο που ρίχτηκε στην θάλασσα του Πανορμίτη, στην Σύμη, στην άλλη άκρη του Αιγαίου. Να επέμβει ο Αρχάγγελος για να σωθεί το παιδάκι του, που χανόταν από την φοβερή αρρώστια, δηλαδή εγώ που σας ομιλώ...

Και όμως παιδιά μου. Εμείς ενώ φτάσαμε στον Πειραιά για την νοσηλεία, το μικρό δεματάκι διέπλευσε κάτω από τις φτερούγες του Αρχαγγέλου όλο το Αιγαίο πέλαγος και έφτασε στον Πανορμίτη, στην Σύμη. Το πήραν από την προκυμαία στο μοναστήρι. Το άνοιξαν. Πήραν ευλαβικά το λάδι για να το ανάψουν στο κανδήλι του Αρχάγγελου. Εγώ έγινα αμέσως καλά. Με θεράπευσε ο Πανορμίτης. Ξανάγινα το ζωηρό παιδάκι, ενώ τώρα θα ήμουν στην καλλίτερη περίπτωση ανάπηρη! Μετά από λίγο καιρό λάβαμε και γράμμα, που ευλαβικά φυλάμε, από το Μοναστήρι του Πανορμίτη που ανέφερε πως παρέλαβαν το δέμα. Πρόσφατα αξιώθηκα, να προσκυνήσω την Χάρη του Πανορμίτη και να Του πω ότι οφείλω σε αυτόν την ζωή μου και το αγγελικό σχήμα που φορώ.

(Αφήγηση Ηγουμένης Μονής Τιμίου Προδρόμου... προς προσκυνητές, δημοσιευμένη στο περιοδικό "Εφημέριος", τεύχος 10, Νοέμβριος 2008, σελ 7.)
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ "Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ Ο ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ ΜΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΖΩΗ"

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση του Αυστραλέζικου περιοδικού "Take 5" (τεύχος 24, Ιουνίου 2006 σελ 6-7), το οποίο αναφέρεται στη θαυμαστή θεραπεία της Raewyne Watson. Παραθέτουμε αυτούσιο κείμενο, μεταφρασμένο στην ελληνική γλώσσα.

"Υπέφερα και δεν μπορούσα να αναπνεύσω, όταν μου έβγαλαν την χολή, ενώ κανονικά θα έπρεπε να σταματήσει ο πόνος. Μου είχαν πει ότι το ασβέστιό μου ήταν πολύ υψηλό, σε σημείο που συνιστούσε πρόβλημα. Μπήκα στο νοσοκομείο αρχές του 2000 και ανακάλυψαν ότι ο πόνος προερχόταν από μια κύστη. 

Ήμουν τότε 46 ετών και το επάγγελμά μου είναι λογίστρια. Ήξερα από αριθμούς και όχι από ανατομία του ανθρωπίνου σώματος. Ένα τμήμα του ενδοκρινολογικού συστήματος, συγκεκριμένα ένας αδένας πίσω από τις φωνητικές χορδές που ρυθμίζει το ασβέστιο στο αίμα, μου είχαν εξηγήσει οι γιατροί, δημιουργούσε το πρόβλημα και χρειαζόταν ειδική θεραπεία. 

Μια γυναίκα που κι αυτή νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο μου είπε "Προσευχήσου στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, τον Άγγελο της υγείας και της θεραπείας". Ο άντρας της είχε πέντε όγκους και τον πήγε στην Εκκλησία των Θαυμάτων σ'ένα ελληνικό νησί την Σύμη, που έχει ένα Μοναστήρι με την Θαυματουργή Εικόνα Του. Επίσης μου είπε, ότι μετά επέστρεψαν στην Αυστραλία, έκανε εγχείρηση και έγινε απολύτως καλά. Για την εκκλησία αυτή, εγώ είχα ακούσει, γιατί έχω μία συνομήλικη φίλη την Jean που μένει εκεί, από τότε που ήμασταν είκοσι χρονών. 

Έκανα χημειοθεραπείες για πέντε μήνες, χωρίς να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι γιατροί είπαν ότι έπρεπε να αφαιρεθεί ο όγκος. Για να γίνει αυτό όμως, έπρεπε πρώτα να αφαιρεθούν οι φωνητικές μου χορδές, με αποτέλεσμα να χάσω για πάντα την φωνή μου. Η επέμβαση θα ήταν πολύ δύσκολη, με ελάχιστες πιθανότητες να ζήσω. 

Όλα αυτά που μου συνέβαιναν, τα κρατούσα μυστικά από όλους. Ένα βράδυ λοιπόν σκεπτόμουν την φίλη μου την Jean και πόσο την είχα επιθυμήσει, από τον καιρό που έφυγε από την Αυστραλία, για να ζήσει στη Σύμη. Επίσης θυμήθηκα την συζήτησηπου είχα με την γυναίκα εκείνη στο Νοσοκομείο καθώς και την Εκκλησία των Θαυμάτων. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο την Jean και της μίλησα για τον όγκο και για την εγχείρηση που έπρεπε να κάνω. 

Μέχρι τότε δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις με την θρησκεία, όμως ήθελα πολύ να πάω στην Σύμη πριν την σοβαρή επέμβαση, για να προσευχηθώ στο Μοναστήρι του Πανορμίτη. Η Jean μου είπε ότι θα με φιλοξενούσε. Στη συνέχεια μίλησα με τους γιατρούς μου και ανέβαλλα την επέμβασή μου παρόλο τις έντονες αντιρρήσεις τους, 

Έφυγα για την Ελλάδα τον Μάιο του 2000. Έφτασα στην Σύμη και με αυτοκίνητο πέρασα ένα χωματόδρομο όλο στροφές με προορισμό την Εκκλησία των Θαυμάτων. Μόλις μπήκα μέσα στο Ναό (ήμουν μόνη μου), άναψα το κερί μου και γονάτισα μπροστά στην επιβλητική ασημένια Εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Επί δύο ώρες του έλεγα για όλα τα καλά και τα κακά που είχα διαπράξει και επίσης του εκμυστηρεύτικα πράγματα για τα οποία δεν είχα μιλήσει σε κανέναν μέχρι τότε. 

Τον παρακάλεσα να ζήσω, γιατί είχα πολλά πράγματα να κάνω. Του υποσχέθηκα ότι εάν εισακούσει την προσευχή μου, θα ξανάρθω τον επόμενο χρόνο για να τον ευχαριστήσω. Βγαίνοντας από την Εκκλησία Του, ένιωσα καθαρή, ήρεμη και οι φόβοι μου είχαν εξαφανιστεί. 

Λίγες μέρες αργότερα, επέστρεψα στο Σίδνεϊ, όπου η εγχείρησή μου έγινε με απόλυτη επιτυχία και μάλιστα χωρίς να χάσω την φωνή μου!!! Ανάρρωσα εντελώς, μα δεν είχα καθόλου χρήματα, για να πληρώσω ούτε το ενοίκιο. Τα μόνα που υπήρχαν στο πορτοφόλι μου ήταν είκοσι δολάρια Αυστραλίας και δεν ήξερα πως να τα βγάλω πέρα. Πάνω στην απόγνωσή μου, αγόρασα ένα λαχείο. Το βράδυ ήρθαν οι φίλες μου και βλέπαμε όλες μαζί στην τηλεόραση, την κλήρωση του λαχείου. Με απίστευτη έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι αριθμοί που ακούγονταν, ήταν οι ίδιοι με του λαχείου μου. Κέρδισα δεκαπέντε χιλιάδες δολάρια και αφού πλήρωσα το ενοίκιο, πραγματοποίησα ένα ταξίδι στην Ελλάδα, για να ευχαριστήσω τον Αρχάγγελο. 

Στις 28 Ιουνίου με παίρνει κάποιος τηλέφωνο και μου ανακοινώνει ότι κέρδισα το πρώτο βραβείο κάποιου διαγωνισμού, που ήταν μία μονοκατοικία και ένα αυτοκίνητο. Είμαι σίγουρη, ότι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ο Πανορμίτης έκανε το Θαύμα Του και στο εξής θα επισκέπτομαι συχνά την Σύμη και την Εκκλησία των θαυμάτων, που μου άλλαξε την ζωή". 

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ο Πανορμίτης, ήταν μαζί μας όλη νύχτα και μας σκέπασε...

Κατά το 2010-2011 κάποιος γνωστός μου πιστός Χριστιανός σε επίσκεψή του στη Σύμη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ μου έφερε ένα δωράκι από εκεί. Το βιβλίο με το ιστορικό, την παράκληση και μια εικονίτσα. 

Εκείνο το χρονικό διάστημα δεν ήμουν καλά με κάποιο πρόβλημα υγείας που με ταλαιπωρούσε και ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο για να πάρω κουράγιο. Μου άρεσε πολύ και αποφάσισα να διαβάζω κάθε μέρα την παράκλησή Του μήπως και αξιωθώ κανένα θαύμα και εγώ η αμαρτωλή. 

Έτσι πέρασαν 15 μήνες περίπου και το Θαύμα έγινε. Όχι με την υγεία μου αλλά κάτι άλλο πιο παράξενο. Ένα βράδυ του Μαρτίου του 2012 μπήκαν κλέφτες στο σπίτι μας. να σημειώσω ότι το σπίτι είναι τριώροφο και στο ιδόγειο ζει η μητέρα μου η οποία είναι υπερήλικας, στον 1ο όροφο η οικογένειά μου (3 άτομα) και στον 2ο όροφο η κόρη μου παντρεμένη (4 άτομα). 

Και τα 3 διαμερίσματα επικοινωνούν εσωτερικά. Μπαίνουν οι κλέφτες από το ισόγειο που ήταν η μητέρα μου, μπαίνουν και από τον 1ο που ήμουν εγώ και μετακινούνται και στα 3 επίπεδα. Εμείς όλοι κοιμόμασταν. Ξυπνάει το πρωί ο σύζυγος, βλέπει την πόρτα ανοιχτή και μου λέει πως ξέχασα να την κλείσω. Ταραγμένη τρέχω να δω τα μωρά της κόρης μου, τα παιδιά και τους υπόλοιπους. Όλα ήτανε καλά σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, δεν κατάλαβε κανείς κάτι. Δεν έψαξαν τα δωμάτιά μας. Τα μόνα που πήραν ήταν 2 κινητά χαμηλής αξίας. Όταν ήρθαν οι αστυνομικού για να πάρουν στοιχεία και αποτυπώματα παραξενεύτηκαν γι αυτό που είδαν και είπε ο ένας στον άλλον "Θα μπορούσε να είχε συμβεί αυτό ή κάτι άλλο ή το χειρότερο..." Δόξα τω Θεό είπα εγώ, ήταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ο Πανορμίτης μαζί μας όλη νύχτα και μας σκέπασε. 

Σε ευχαριστώ Αρχάγγελε Μιχαήλ που δεν μας άφησες στο έλεος των κλεφτών. Γι αυτό και εγώ το συντομότερο δυνατό ήρθα στη Χάρη σου τον Οκτώβρη του 2012, στη Μονή συ στη Σύμη για να σε ευχαριστήσω από κοντά να σε γνωρίσω καλύτερα. Σε ευχαριστώ για τότε και για πάντα

ΜΚ

Αναγνώστης

Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥΓΕΝΝΗΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ

Αισθανόμαστε την υποχρέωση μέσω αυτού του γράμματος να ευχαριστήσουμε τον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη που μας έσωσε το παιδί μας από μια φοβερή περιπέτεια.

Ονομάζομαι Αικατερίνη Μαυρογιάννη Σπίθα, είμαι κάτοικος Σίφνου Κυκλάδων και θα σας διηγηθώ αναλυτικά όλη την ιστορία του θαύματος, μια μικρή τιμή ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης στην χάρη του και για να μάθει ο κόσμος ότι και στη σημερινή εποχή άμα υπάρχει πίστη γίνονται θαύματα.

Η ιστορία μου είναι η εξής: Έμεινα έγκυος τον Ιούνιο του 1991 και ενώ όλα πήγαιναν πολύ καλά, ξαφνικά όταν ήμουν 8 μηνών και πήγα στο μαιευτήρα μου να με εξετάσει, είδαμε στο υπερηχογράφημα ότι το παιδί είχε μπλεχτεί στον αυχένα με τον ομφάλιο λώρο. Μετά από αυτό ο γιατρός με είχε σε συνεχή παρακολούθηση και μου είπε ότι ίσως γεννήσω πρόωρα. Και πράγματι ο γιατρός μου με παρακολουθούσε συνεχώς και έβλεπε ότι όσο ο καιρός περνούσε ο λώρος το δυσκόλευε όλο και περισσότερο. Και περίμενε να περάσει ο 8ος μήνας και να γεννήσω. Και πράγματι στις 6 Μαρτίου του 1992, μου κλείνει ραντεβού και πάω στο μαιευτήριο "ΜΗΤΕΡΑ" να γεννήσω.

Γέννησα γύρω στη 1 το μεσημέρι αλλά το παιδί ήταν πολύ ταλαιπωρημένο και μελανιασμένο, είχε σπασμούς και δεν έκλαψε καθόλου ήταν δηλαδή σχεδόν ετοιμοθάνατο. Το παίρνουν οι γιατροί και το πηγαίνουν στα πρόωρα στην μονάδα εντατικής θεραπείας.

Εν τω μεταξύ ξέχασα να αναφέρω ότι είχα πάει να γεννήσω με τον πατέρα μου που ήταν ιερέας και την μητέρα μου, γιατί ο σύζυγός μου ήταν στη Σίφνο και είχε απαγορευτικό δελτίο καιρού και δεν μπορούσε να έρθει τη συγκεκριμένη μέρα και ήρθε την επόμενη.

Αφού ξύπνησα με πήγαν στο δωμάτιο και μου είπαν ότι το παιδί θα το δω την επόμενη ημέρα γιατί είναι ταλαιπωρημένο. Αλλά είχαν καλέσει τους γονείς μου, ο παιδίατρος της μονάδας ο κ. Σταφυλόκης και τους είπε ότι το παιδί είναι πολύ σοβαρά και αν ζήσει θα έχει νοητικά, κινητικά και άλλα πτοβλήματα.

Την ίδια μέρα το απόγευμα ο πατέρας μου καθόταν στεναχωρημένος στο διάδρομο του μαιευτηρίου. Τον βλέπει μία παιδίατρος και τον ρωτάει "Παππούλη τί σας συμβαίνει και είστε τόσο στενοχωρημένος;"

Ο πατέρας μου τότε της είπε όλη την ιστορία με το μωρό και εκείνη πήγε και ρώτησε τον υπεύθυνο γιατρό και είπε στον πατέρα μου ότι της είχαν πει.

Πέρασαν 2-3 μέρες, ήρθε και ο σύζυγός μου, πηγαίναμε και βλέπαμε το μωρό στην εντατική και όλοι οι γιατροί μας είχαν απογοητεύσει. Μέχρι και ο καλύτερος παιδονευρολόγος ο κ. Γιουρούκος το εξέτασε και μας είπε να παρακαλείτε το μωρό να το πάρει ο Θεός γιατί έχει πάθει σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες.

Αφού περνούσαν οι μέρες μαρτυρικά για όλους μας και είχαμε καθημερινή επικοινωνία και επαφή με την παιδίατρο κ Μαλεβίτη τα πράγματα εξακολουθούσαν να είναι δύσκολα και να μην υπάρχει καμία ελπίδα. Η κυτία Μαλεβίτη μας εμψύχωνε και μας έλεγε ¨Μη χάνετε την πίστη σας. Ο Θεός ανέστησε το Λάζαρο. Θα δείτε που όλα θα πάνε καλά".

Γύρω στις 17 Μαρτίου το παιδί είχε χειροτερέψει πάρα πολύ και με παίρνει τηλέφωνο η κ Μαλεβίτη και μου το λέει. Τότε εγώ της ζήτησα επειδή όλοι οι συγγενείς μου επέμεναν ότι το παιδί θα πρέπει να αεροβαφτιστεί αν μπορούσε να μου το αεροβαφτίσει. Τότε εκείνη με όλη της την προθυμία και την ευχαρίστηση το δέχτηκε και με ρωτάει "Τί όνομα να του δώσω;"/ εγώ μέσα στην ταραχή μου και τη στενοχώρια μου δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε όνομα ούτε τίποτα. Τότε εκείνη αυθόρμητα μου απαντά "Να το βγάλω Μιχάλη;" και τότε εγώ λέω "Βεβαίως, χαλάλι του". Πήγε λοιπόν η νονά του (η παιδίατρος η κ Μαλεβίτη) το αεροβάφτισε με μία νοσοκόμα και με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει "Να μας ζήσει ο Μιχάλης". Καταλαβαίνετε την ψυχολογία την δική μου, του συζύγου μου και όλων των δικών μας. Εμείς περιμέναμε να ακούσουμε ότι το παιδί χάθηκε, αφού ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα.

Μετά από 3 μέρες μας παίρνει τηλέφωνο η νονά του και μας λέει ότι το παιδί πήρε την καλή βόλτα και ξύπνησε, άρχισε να κλαίει, να πεινάει, να κινείται μέσα στη θερμοκοιτίδα που μέχρι τότε ήταν φυτό. Και σύμφωνα με αυτή την εξέλιξη όλα όσα είχαμε πει διαγράφονται γιατί ο Μιχαήλ Αρχάγγελος ο Πανορμίτης έκανε το Θαύμα Του. Γιατί η νονά του όταν το αεροβάφτισε το έταξε στον Μιχαήλ τον Πανορμίτη και τον παρακάλεσε να το σώσει.

Ο Αρχάγγελος άκουσε τις προσευχές της και μας χάρισε ένα υγιέστατο μωρό. Την επόμενη μέρα το έβγαλαν από την εντατική και το είχαν στο τμήμα με τα ελαφρότερα περιστατικά. Πήγαμε εμείς και τί να δούμε. Ένα μωρό ολοζώντανο, φυσιολογικό, να κινείται μέσα στο κουνάκι από τη μία άκρη στην άλλη και πιστέψαμε ολόψυγα ότι ο Αρχάγγελος έκανε το θαύμα Του.

Στις 26 Μαρτίου 1992 πήραμε τον Μιχαήλ στο σπίτι και η χαρά και η ευγνωμοσύνη μας δεν περιγράφεται. Αφού πέρασαν 3 μήνες και είπαν οι παιδίατροι της μονάδας να του κάνουμε κάποιες εξετάσεις στον εγκέφαλο.  Πήγαμε τις κάναμε και οι εξετάσεις ήταν καλύτερες από ενός παιδιού απόλυτα φυσιολογικού που δεν είχε υποστεί καμία τέτοια ταλαιπωρία. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1992 το βαφτίσαμε στην Χρυσοπηγή της Σίφνου την πολιούχο μας και ήρθε η νονά του η κ. Μαλεβίτη και κάναμε και την κανονική του βάφτιση. Ο ιερέας πατέρας μου έκανε την βάφτιση και τον ονόμασε και επίσημα "Μιχαήλ".

Το παιδί σήμερα είναι 17 χρονών μεγαλώνει φυσιολογικά από την πρώτη στιγμή του Θαύματος και η ευγνωμοσύνη και η αγάπη και η πίστη μας προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ είναι  πάρα πολύ μεγάλη. θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω και τη νονά του, την κ. Μαλεβίτη που έτυχε να την στείλει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ μπροστά μας και με την πίστη, τη βοήθεια, τη συμπαράστασή της συνέλαβε στην σωτηρία του παιδιού μας. Ήρθαμε στη Σύμη, φέραμε τον Μιχαήλ και ευχαριστήσαμε τον Άγιο μέσα από την ψυχή μας και όσο ζούμε θα τον ευχαριστούμε και θα λέμε το μεγάλο Θαύμα που μας έκανε για να πιστέψουν και άλλοι άνθρωποι ότι και σε αυτή την δύσκολη εποχή, γίνονται Θαύματα.

Με Πίστη, Αγάπη και Σεβασμό
Οιλ. Γιάννη & Αικατερίνης Σπίθα
Εξάμπελα- Σίφνος Κυκλάδες

ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ

Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΡΩΣΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ

Προσπαθώ από καιρό να σας γράψω, αλλά τα κακά πνεύματα δεν σ'αφήνουν να μιλήσεις για τα θαύματα του Θεού. Θέλουν να είσαι βουβός. Η ώρα είναι 5:30 π.μ και μια φωνή με ξλυονησε και μου είπε, σήκω τώρα!!! Πρέπει να σας πω για ένα μεγάλο θαύμα του Θεού που έγινε μέσω του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη.

Η ιστορία και το μαρτύριό μας ξεκινά ως εξής: Ήταν μήνας Αύγουστος, όταν ο γιός μου Αγισίλαος επτά χρονών ξαφνικά μπαίνει στο νοσοκομείο με φοβερούς πόνους στην κοιλιά. Οι γιατροί για δύο μήνες δεν μπορούν να βρουν τί έχει. Το παιδί μου σιγά σιγά αρχίζει να χάνει βάρος και να έχει πυρετό. Όλη η οικογένεια είμασταν σε μεγάλη απόγνωση.

Ο σύζυγός μου είναι ιατρός επώνυμος με φοβερές γνωριμίες. Του έλεγαν συνέχεια ότι το παιδί δεν έχει τίποτα και ότι έχει πέσει το ανοσοποιητικό του. Το παιδί είχε διογκωμένους λεμφαδένες στην κοιλιά κι αυτό άρχισε να εξαπλώνεται. Η ογκολόγος στην Αθήνα μας έλεγε ότι δεν έχει τίποτα. Όμως το παιδί πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.

Στο Λονδίνο έχω μία φίλη γιατρό, το όνομά της Αγγελική. Απ' τη στιγμή που ο Αγησίλαος αρρώστησε η φίλη μου με ρωτούσε "Τί έγινε, έδωσες λύση; Γιατί κάθεσαι εκεί; Θα σου κλείσω ραντεβού εδώ στο Λονδίνο, σε ένα γιατρό να δούμε τί έχει το παιδί". "Περίμενε", της έλεγα. Σαν να ε΄χιε καλύψει ένα πέπλο αράχνης το σπίτι μου και δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε. Το μόνο που έκανα ήταν ν' αρχίσω να διαβάζω προσευχές των Αγγέλων. Μία φίλη μου με ώθησε σ'αυτό μέσα στην απόγνωσή μου.

Από μικρό παιδί πιστεύω στο Θεό. Φυσικά η καθημερινότητα με τα προβλήματα δεν σ'αφήνει να έχεις αυτή την αγνή πίστη, που είχες σαν παιδί. Έπειτα μεγαλώνεις κι άμα αποκτήσεις κάποια οικονομική δύναμη έρχεται και η αλαζονεία. Πιστεύεις ότι εξουσιάζεις τα πάντα και τους πάντες. Και ο "κακός" χαίρεται και ο Θεός λυπάται.

Έτσι λοιπόν μετά από δύο μήνες δύσκολους, ψυχρούς χωρίς αποτέλεσμα αποφασίζουμε να φύγουμε για το Λονδίνο, για να γίνει επιτέλους διάγνωση σ' αυτό το παιδί, ενώ ο Αγησίλαος άρχισε να λιώνει κάθε μέρα σαν το κερί. Η φίλη μου η Αγγελική, ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος, ήταν η κολώνα, ο φύλακας άγγελος στην μεγάλη περιπέτεια. Την είχε στείλει δίπλα μας ο αρχάγγελος Μιχαήλ. Δεν μας άφησε ούτε μια στιγμή.

Ο Αγησίλαος, κάνει τις ανάλογες εξετάσεις και βρίσκουμε ότι το παιδί έχει Hodgkins desease, δηλαδή μια μορφή καρκίνου στους λεμφαδένες. Ενώ πίστευα ότι δεν θα είχα τη δύναμη να το αντέξω, η δύναμη και η βοήθεια του Θεού και της Παναγιάς ήταν κοντά μου.

Έρχεται και ο σύζυγός μου στο Λονδίνο και αποφασίζουμε ότι η θεραπεία πρέπει να γίνει στο "Great Ormond Street Hospital For Children", που είναι το τρίτο μεγαλύτερο Νοσοκομείο στον κόσμο για παιδιά, εκεί όπου έγινε και η διάγνωση του παιδιού.

Είπαμε ότι με την βοήθεια του Θεού θα γίνει καλά ο Αγησίλαος. Πήγαμε στην εκκλησία του Λονδίνου την Αγία Σοφία να ανάψουμε ένα κερί και να προσευχηθούμε. Στο προαύλιο ο σύζυγός μου βρήκε μια μικρή μπρούτζινη πεταλούδα. Πραγματικά μια λευκή πεταλούδα μας ακολουθούσε και ο θάλαμος που ο Αγησίλαος έκανε χημειοθεραπεία λεγόταν "Butterfly" που σημαίνει πεταλούδα.

Το παιδάκι μου μου έλεγε "Τί έχω μαμά;" Κι εγώ του απαντούσα "Ένα μικρόβιο και ήρθαμε εδώ γιατί έχει καλύτερα φάρμακα". "Πώς θα γίνω καλά;". Αγησίλαε πρέπει να προσευχηθούμε στο Θεό και εσύ πρέπει να προσεύχεσαι στον Άγγελό σου".

Έτσι το αγνό παιδάκι άρχισε να προσεύχεται καθημερινά με μεγάλη πίστη. Στο μαξιλάρι του από κάτω, είχε διάφορες εικόνες του Αγίου Νεκταρίου, του Οσίου Πορφυρίου, των Αγίων Αναργύρων, της Παναγιάς, του Χριστού. Έλειπε μια εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ του Πανορμίτη μέχρι που μας την έστειλε η νονά του. Κάθε βράδυ προσευχόταν κάθε δύσκολη στιγμή επίσης. Έλεγε χαρακτηριστικά "Άγγελε σε παρακαλώ κάνε με καλά, κάνε με να μην πονάω". Κι όντως ο Αρχάγγελος έκανε τον Αγησίλαο να μην πονάει.

Τα Χριστούγεννα η κόρη μου, ο σύζυγός μου και η μητέρα μου ήρθαν στο Λονδίνο για να περάσουμε τις γιορτές μαζί. Την ημέρα της Πρωτοχρονιάς πήρα τον σύζυγό μου να πάρει το αεροπλάνο για να επιστρέψει στην Αθήνα. Περάσαμε από ένα δρόμο κι απ' τον ίδιο πέρασα μετά από μία ώρα με την κόρη μου, τον γιο μου και την μητέρα μου. και τότε βρήκαμε ένα καλάθι με ζουμπούλια που μέσα είχε μια λευκή πεταλούδα. Είπα στην μητέρα μου: "Μαμά μας ακολουθεί μια πεταλούδα, είναι μήνυμα από τον Θεό, ο Αγησίλαος θα γίνει καλά.

Ο Αγησίλαος κι εγώ κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι γιατί φοβόταν. Έτσι μια μέρα ξύπνησα και τί να δω. Πάνω από το κρεβάτι μας, να μας αγκαλιάζει ο Άγγελος τεράστιος, με τα λευκά φτερά του. Μας προστάτευε. Ήταν συγκλονιστική στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Ήμουν τόσο τυχερή που έζησα αυτή τη στιγμή. Και κατάλαβα ότι η πεταλούδα ήταν ο Άγγελος. Όμως δεν ήξερα ποιος Άγγελος ήταν. Ώσπου η Νονά του Αγησίλαου μου έστειλε την εικόνα του Αρχιστράτηγου Μιχαήλ της Σύμης. Ήταν εκπληκτικό μόλις αντίκρισα την εικονίτσα.

Είπα "Αυτός είναι ο Άγγελος που είδα!!!". Πραγματικά ο Θεός και η Παναγία έστειλαν τον Αρχάγγελο  Μιχαήλ, να ΄προστατεύσει τον Αγησίλαο και να δώσει δύναμη σε εμένα, να είμαι δίπλα στο παιδί μου ΔΥΝΑΤΗ-ΣΩΣΤΗ-ΣΤΥΛΟΒΑΤΡΙΑ στον αγώνα που έδινε ενάντια στον καρκίνο. Ένα παιδάκι αγνό, αμόλυντο, χωρίς αμαρτίες έδινε την μάχη του γενναία, με αξιοπρέπεια. κι όλα αυτά με τη δύναμη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Ειχαμε πίστη και οι δύο ότι όλα θα πάνε καλά. Του έλεγα "Αγησίλαε θα γίνεις καλά και θα φύγουμε, έχεις τον Άγγελό σου και δεν σε αφήνει".

Πραγματικά έξι μήνες κράτησε η θεραπεία. Από το Νοέμβριο, τελειώσαμε τον Απρίλιο με μεγάλη επιτυχία. Ήδη από το νέο έτος οι λεμφαδένες είχαν μειωθεί στα πιο ζωτικά όργανα. Η γιατρός του (Αγγλογερμανίδα ειδική στην περίπτωση του Αγησίλαου) μας είπε ότι στο παιδί αυτό έγινε θαύμα, γιατί ήταν πολύ προχωρημένη η κατάστασή του.

Ο Αγησίλαος πίστευε και πιστεύει στον Άγγελό του. Είχαν και έχουν τέτοια επικοινωνία που δεν θα ξεχάσω. Συγκεκριμένα όταν το παιδάκι έβγαινε αργά το βράδυ από το Νοσοκομείο τις ημέρες που έκανε χημειοθεραπεία, έλεγε δυνατά "Άγγελέ μου σε παρακαλώ στείλε μου ένα ταξί γρήγορα να πάμε στο σπίτι". Και πραγματικά, στην γωνία του δρόμου αντικρύζαμε το ταξί με αναμμένο φωτάκι. Το έστελνε ο Αρχάγγελος για να μην πονάει και κουράζεται.

Και το τελευταίο περιστατικό, ήταν όταν πήγαμε το μήνα Ιούνιο στο Λονδίνο για να βγάλει μια βαλβίδα, που φορούσε υποδόρια. Θα έμπαινε κανονικά στο χειρουργείο. Είχε κουραστεί όμως από όλα αυτά. Και το πρωί μου είπε: "Μαμά μίλησα με τον Άγγελο και μου είπε: Αγησίλαε στη μία το μεσημέρι θα έχεις τελειώσει το χειρουργείο και θα βγεις να πας σπίτι σου".

Ήταν αλήθεια, Ο Αγησίλαος μία και δέκα έβγαινε από την πόρτα του νοσοκομείου. Οφείλω να το ομολογήσω ότι δεν πίστευα ότι θα τελειώναμε τόσο γρήγορα.

Πραγματικά ο Αγησίλαος επικοινωνούσε για άλλη μια φορά με τον Άγγελο του. Σήμερα έχει την Εικόνα του πάνω από το γραφείο του. Είναι υγιέστατος, γεμάτος ζωή, πάει στο σχολείο του, παίζει μπάλα, τρέχει όπως όλα τα παιδιά. Ήταν δύσκολα αυτά που περάσαμε, όμως δεν θα ξεχάσω αυτή τη γαλήνη και την υπομονή που είχε αυτό το παιδί.

Αυτή την στιγμή, είμαστε μάρτυρες σε ένα θαύμα του Θεού. Σε ένα θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη. Χάρη στην πίστη του, ο Αγησίλαος νίκησε τον καρκίνο. Είμαι πολύ χαρούμενη που μέσα απ' αυτή την σκληρή και δύσκολη περιπέτεια γνωρίσαμε σε βάθος την πίστη μας. Όταν δε ρωτούν και μου λένε τί πάθατε πώ! πώ! βλέπω τις αδυναμίες των ανθρώπων. Θέλω να φωνάξω δυνατά ότι δεν πάθαμε τίποτα, απλά γίναμε καλύτεροι χριστιανοί.

Πιστεύω ότι δεν πρέπει μέσα μας να αφήνουμε έδαφος για το κακό. Η πίστη και η αγάπη στον Θεό, σώζει. Καμία άλλη δύναμη δεν μπορεί να σε βοηθήσει παρά μόνο του Θεού. Το μήνυμα που πήραμε απ' αυτή την περιπέτεια, είναι ότι βγήκαμε κερδισμένοι και νικητές. Και ενώ ζούμε σε μία σύγχρονη εποχή που πιστεύουμε ότι η τεχνολογική εξέλιξη μπορεί να εξέλιξη μπορεί να εξαλείψει την πίστη και τον Θεό, δεν πρέπει να ξεχνάμε την ύπαρξη Του καθ την δύναμή Του και ότι χάρις σ'Αυτόν υπάρχουμε. Είμαστε τα παιδιά Του. Αυτός αποφασίζει. Ευχαριστώ τον Θεό γι'αυτό που έζησα. Ευχαριστώ τον Αρχάγγελο Μιχαήλ για την προστασία του.
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

Θα σας διηγηθώ δύο προσωπικές ιστορίες.

Ο αδερφός μου είχε χρόνιο πρόβλημα με πληγές στο στόμα του, υπέφερε! Κάποια στιγμή πέρασαν από τον Πανορμίτη με την τράτα και ο πατέρας μας, πήγε και παρακάλεσε γονατιστός κλαίγοντας τον Αρχάγγελο να θεραπεύσει τον αδερφό μου. Πράγματισε λίγες μέρες χάθηκαν οι πληγές. 

Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια και οι πληγές δεν εμφανίστηκαν ποτέ ξανά!!! Σε ευχαριστούμε Πανορμίτη μου... 

Ο πατέρας μου Γιώργος είχε τράτα και όταν περνούσε από τον Πανορμίτη σταματούσε να δώσει ψάρια για το Μοναστήρι. Κάποια στιγμή πηγαίνοντας, την στιγμή που ανέβηκε το πρώτο σκαλί είδε την καντηλανάφτισσα καθιστή στην πόρτα του καμπαναριού. 

Ξαφνικά ακούστηκε ένας θόρυβος και τραντάχτηκε η πόρτα! Και εκεί άκουσε την καντηλανάφτισσα  να λέει "ΗΡΘΕΣ ΠΙΟ ΠΑΛΕΡΜΙΟΤΑΚΗ ΜΟΥ, ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΕΙΣ!!!"

Όπως κατάλαβε ο ο πατέρας μου, ήτανΠσνορμίτης που επέστρεψε στο Μοναστήρι... 

ΑΝΑΓΝΝΩΣΤΗΣ

Όταν είδα την εικόνα συγκλονίστηκα γιατί ήταν αυτή ακριβώς που είχα δει στο όνειρό μου...

Δεν ξέρω αν αυτό που θα περιγράψω θεωρείται θαύμα, για μένα πάντως είναι.


Θέλω αρχικά να πω ότι πριν μου συμβεί το παρακάτω περιστατικό αγνοούσα την ύπαρξη του Πανορμίτη.


Πριν από περίπου δύο χρόνια, ένα βράδυ, είδα στον ύπνο μου ότι έτρεχα με τη νύφη μου στο λιμάνι για να προλάβουμε το καράβι  κι εγώ της έλεγα "Πάμε πρώτα να προσκυνήσουμε στην εκκλησία"
Την άλλη μέρα περιέγραφα το όνειρο στην μητέρα μου και στην νύφη μου. Έλεγα χαρακτηριστικά "Είδα τον Ταξιάρχη στον ύπνο μου αλλά δεν ήταν έτσι όπως μου έχετε πει.." Να σημειώσω πως  θεωρούσα ότι είδα τον Ταξιάρχη στην Μυτιλήνη. Τόσο η μητέρα μου όσο και η νύφη μου έχουν πάει στην αντίστοιχη εκκλησία.
Συνέχισα την αφήγηση και περιέγραφα τι είχα δει "Τον είδα ολόσωμο και φορούσε ασημί - μπλε στολή. 
Η εκκλησία ήταν πάνω στο λιμάνι και είχε σαν μεγάλες πύλες.." Και οι δύο με διαβεβαίωσαν ότι η εκκλησία στη Μυτιλήνη δεν είναι έτσι και δεν βρίσκεται πάνω στο λιμάνι.

Δεν δώσαμε συνέχεια στο όνειρο. Μετά από λίγες μέρες μία γνωστή της μαμάς μου, της έδωσε μία εικόνα και τής είπε "Δώσε αυτή στην κόρη σου.."
Όταν είδα την εικόνα συγκλονίστηκα γιατί ήταν αυτή ακριβώς που είχα δει στο όνειρό μου. Ακόμα περισσότερο όταν έψαξα για τον Άγιο στο ίντερνετ διαπίστωσα ότι και η εκκλησία του είναι αυτή που είδα στον ύπνο μου" Είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ μαζί με την μητέρα μου το μοναστήρι του κι εύχομαι να μ αξιώσει ο Θεός να ξαναβρεθώ εκεί.


Σ. Κ.
ΜΗΝΥΜΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Ενώ βρισκόμουν δεμένη μέσα στο χειρουργείο για όγκο στο στήθος και οι νοσοκόμες με ετοίμαζαν, είδα έναν άνδρα μέσα σε ασημένια πανοπλία που άστραφτε, με σπαθί στο χέρι...

Με το γράμμα αυτό, θέλω να σας πω για την προσωπική μου δοκιμασία που πέρασα τον χειμώνα και ξεπεράστηκε με την Χάρη Του Ταξίάρχη Μιχαήλ:

Είχα ένα πρόβλημα στο στήθος εδώ και πολύ καιρό. Είχε παρουσιαστεί ένα υγρό μπαλάκι που με πονούσε τρομερά αλλά δεν έλεγα σε κανέναν τίποτα. Κάποια στιγμή που δεν άντεχα άλλο τον πόνο πήγα στο γιατρό, ο οποίος μετά από εξετάσεις μου είπε, ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν καρκίνος. Με τούτο το δεδομένο, έπρεπε να γίνει επείγουσα εισαγωγή στο Νοσοκομείο και να αφαιρεθεί το συντομότερο όλο το στήθος.

Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Έκλαιγα και δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν είχα κάποιον να με στηρίξει και βίωνα τούτο το πρόβλημα υγείας μου εντελώς μόνη. Τότε η βαφτιστήρα μου, μου υπέδειξε τον Πανορμίτη και με προέτρεψε να προσευχηθώ σε Εκείνος για να με βοηθήσει. Πραγματικά από την ίδια ώρα άρχισα να τον παρακαλώ και να εκλιπαρώ για βοήθεια.

Τελικά μπήκα στο Νοσοκομείο στις 4 Ιανουαρίου του 2008, με πολύ άγχος, στενοχώρια και φόβο, για την εξέλιξη της κατάστασης. Απ' την στιγμή που με πήραν από το δωμάτιο για το χειρουργείο, άρχισα να επικαλούμαι τον Αρχάγγελο και να ζητώ απ' τα βάθη της καρδιάς μου την βοήθειά Του. Υποσχέθηκα ότι θα πήγαινα στο Μοναστήρι Του στην Σύμη, για να προσκυνήσω και την Θαυματουργή Εικόνα Του.

Ενώ βρισκόμουν δεμένη μέσα στο χειρουργείο και οι νοσοκόμες με ετοίμαζαν, είδα έναν άνδρα μέσα σε ασημένια πανοπλία που άστραφτε με σπαθί στο χέρι, που με κοιτούσε και ερχόταν προς το μέρος μου. Μου έκαναν εντύπωση οι αστραφτερές μπότες του. Αμέσως σκέφτηκα: Ταξιάρχη μου είσαι κοντά μου, μη μ'αφήσεις.

Όταν ξύπνησα, βρισκόμουν στο δωμάτιό μου και γύρω μου υπήρχαν οι δικοί μου άνθρωποι. Εγώ επειδή ήμουν χάλια δεν ήθελα κανένα. Το βράδυ κατάφερα να σηκωθώ για την τουαλέτα και εκεί βρήκα το κουράγιο να κοιτάξω το στήθος μου, Με απερίγραπτη χαρά διαπίστωσα ότι τελικά ο γιατρός δεν έκανε ολική μαστεκτομή, αλλά μόνο αφαίρεση του όγκου!

Αυτό για μένα ήταν ένα μεγάλο θαύμα του Ταξιάρχη, που πλέον είναι ο προστάτης Άγιός μου και Τον ευχαριστώ πολύ. Λίγο καιρό μετά με αξίωσε και επισκέφθηκα την Μονή Του, τον προσκύνησα και τον ευχαρίστησα για την μεγάλη ευεργεσία του. Στην Σύμη θα πηγαίνω όσο ζω, για να τον προσκυνώ πάντοτε και να τον δοξάζω για το καλό που μου έκανε.

Πηγή: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ

Ο Ταξιάρχης με έσωσε μια φορά από τον καρκίνο, τώρα που επανήλθε πιστεύω πως θα με γιατρέψει και πάλι...

Μήνυμα Αναγνώστη:

Καλησπέρα σας

Είμαι καρκινοπαθής για δεύτερη φορά… Όταν ήμουνα 36, βίωσα για πρώτη φορά τον καρκίνο. Το είχα στο στήθος… Κάποιος φίλος μου, μου είχε δώσει το λαδάκι του Αγίου Ταξιάρχη και μου είπε πριν πάω να κοιμηθώ, να αλείψω το στήθος μου…

Το έκανα με την Πίστη που είχα… Όταν κοιμήθηκα το βράδυ, είδα δύο χέρια βρώμικα και με μεγάλα νύχια από την πλάτη να μου πιάνουν το στήθος. Σαν να παίρνουν κάτι από πάνω μου. Από τον φόβο μου, τρόμαξα και ξύπνησα. Μετά από λίγο ξανακοιμήθηκα και εκεί είδα και ένιωσα πάλι δύο χέρια καθαρά να μου πιάνουν το στήθος και να παίρνουν κάτι από πάνω μου.

Ήτανε τα χέρια Του… Του Αγίου Ταξιάρχη μας… Με έκαναν καλά, θεραπεύτηκα.

Τώρα είμαι 43 και έχω πάλι καρκίνο. Αυτή την φορά στους λεμφαδένες. Έβαλα και πάλι λαδάκι σε διάφορα σημεία του σώματός μου… Κοιμήθηκα και είδα στον ύπνο μου δύο μάτια να με κοιτάνε και κάποια στιγμή το ένα του φτερό… Πιστεύω αφάνταστα… Πιστεύω πως και αυτή την φορά θα με γιατρέψει…

Με εκτίμηση

Π. Α

ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ smixahl@gmail.com

Δυστυχώς μέρα με την μέρα η απόγνωση και η απογοήτευση συσσωρεύονται στην ψυχή μας. Κάθε ένας από εμάς, πρέπει να αποφασίσει με ποιο τρόπο θα αντιμετωπίσει τα βουνά που ορθώνονται μπροστά του. 

Κάποια στιγμή της ζωής μας,  όλοι βρεθήκαμε μπροστά σε εμπόδια που φάνηκαν βουνά αξεπέραστα, όλοι ζητήσαμε την βοήθεια του ΘΕΟΥ... Πολλοί από εμάς ζητήσαμε την βοήθεια του ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ και εκεί συνειδητοποιήσαμε πως αν έχουμε Πίστη στο ΘΕΟ όλα γίνονται... 

Ο ΘΕΟΣ έχει ένα σχέδιο για τον καθένα από εμάς που είναι για το καλό μας. Αν τον πιστέψουμε και τον εμπιστευτούμε θα μας δώσει ό,τι επιθυμεί και λαχταράει η καρδιά μας. Η εμπιστοσύνη στο Δημιουργό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του ΘΕΟΥ εκεί που χρειάζονται και όταν χρειάζονται. Πόσες φορές έχουμε σωθεί στο παρά πέντε όταν κάτι άσχημο έχει συμβεί στη ζωή μας; 

Πόσοι από εμάς είχαμε την ευλογία να λάβουμε την πολύτιμη βοήθεια του ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ ΣΥΜΗΣ ή πόσες μαρτυρίες έχουμε ακούσει από φίλους και συγγενείς για τα Θαύματα Του;

Στείλτε μας τα προσωπικά σας βιώματα ή κάποιο γεγονός το οποίο θέλετε να μοιραστείτε, επώνυμα ή ανώνυμα στο 

smixahl@gmail.com           και εμείς θα τα δημοσιεύσουμε στο

 http://thavmatapanormiti.blogspot.gr/ 

Το blog δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ οικονομικό όφελος. Μοναδικός σκοπός να βοηθήσουμε τους ανθρώπους των οποίων η Πίστη κλονίστηκε και να μεταδώσουμε σε ολόκληρο τον πλανήτη την δύναμη της πίστης, την δύναμη του ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ, την δύναμη του ΘΕΟΥ. 

Αυτές τις δύσκολες μέρες, ελάτε να αγαπηθούμε και μην ξεχνάτε, η αγάπη πρέπει να είναι ίδια προς όλους τους ανθρώπους.. μηνη πίστη ενώνει, δεν διαιρεί όπως πιστεύουν πολλοί. 

Ελάτε να αγαπηθούμε και μην ξεχνάτε, η αγάπη πρέπει να είναι ίδια προς όλους τους ανθρώπους... 

Ο Ταξιάρχης Πανορμίτης έσωσε την ζωή του 6μηνου εγγονού μου!!

Τον Φεβρουάριο του 2008, επισκέφτηκαν την Μονή ο Κ. Κυριάκος Σαής με την σύζυγό του Κ. δικαία, συνταξιούχοι που κατοικούν στη Ρόδο. Η αφορμή γι' αυτό το προσκύνημα καταμεσής του χειμώνα, κάτω μάλιστα από πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες, ήταν ένα ολοζώντανο θαύμα του Πανορμίτη, που συνέβη στο μικρότερο εγγονάκι τους. Μεταφέρουμε την αφήγηση του Κ. Κυριάκου:

"Τον Ιούνιο του 2007, η σύζυγός του γιού μας Μιχαήλ, έφερε στον κόσμο το δεύτερο παιδί της, ένα χαριτωμένο αγοράκι. Το μωρό μεγάλωνε φυσιολογικά, χωρίς κανένα εμφανές πρόβλημα.

Όταν όμως έκλεισε τους εξήμισυ πρώτους μήνες της ζωής του, μια μέρα του Δεκεμβρίου παρουσίασε σοβαρά προβλήματα υγείας: Το χρώμα του βρέφους ξαφνικά έγινε κατάλευκο.Οι γονείς ανήσυχοι το πήγαν στο Νοσοκομείο, όπου έγιναν αιματολογικές εξετάσεις και δεν έδειξαν τίποτα. Τις επόμενες ημέρες η εξέλιξη ήταν τραγική. Το μωρό έπαθε στα άκρα του ακαμψία, ενώ το κεφαλάκι του έγειρε προς τα πίσω. Η ιατρική ορολογία ονομάζει την στάση αυτή "οπισθότονον". Παράλληλα ο αιματοκρίτης του έπεσε από τις 34 στις 23 μονάδες. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να διαπιστώσουν καμία αιτία του γεγονότος αυτού αφού δεν φαινόταν ούτε εξωτερική, ούτε εσωτερική αιμορραγία.

Οι γονείς και όλη η οικογένειά μας ήταν σε απελπισία. Εγώ εκείνες τις δύσκολες ώρες με πολύ πίστη εμπρός στην εικόνα του Αρχαγγέλου, επικαλέστηκα την Χάρη Του και τον παρακαλούσα να σώσει το εγγονάκι μου. Εάν με την δύναμη του Πανορμίτη το παιδί σωζόταν, θα το βαπτίζαμε στην Μονή Του, δίδοντας το όνομά Του στο παιδί, για να ευχαριστήσουμε έτσι έμπρακτα τον σωτήρα του Αρχάγγελο. Περίπου μισή ώρα αργότερα, δέχτηκα τηλεφώνημα από τον γιό μου που βρισκόταν κοντά στο παιδί, ότι η κατάσταση είχε παρουσιάσει εμφανή βελτίωση. Το κεφαλάκι καθώς και τα ποδαράκια του βρέφους άρχισαν να χαλαρώνουν και να κινούνται φυσιολογικά. Καταλαβαίνετε τα συναισθήματά μου: μ' έπιασε συγκίνηση, γέλιο, κλάμα και ευχαριστούσα γονυπετώς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ για την ευεργεσία Του.

Την άλλη μέρα όμως, το παιδί έπρεπε να διακομισθεί στην Αθήνα στο Νοσοκομείο των Παίδων γιατί ο κίνδυνος δεν είχε περάσει. Οπότε πρίν ξεκινήσει για την Αθήνα, αποφασίσαμε και κάναμε Αεροβάπτισμα στο οποίο δώσαμε το όνομα του Πανορμίτη, γιατί οι γιατροί δεν εγγυόντουσαν αν θα φτάσει στην Αθήνα.

Τελικά έγινε αεροδιακομιδή με στρατιωτικό ελικόπτερο και το παιδί εισήχθη στο "Αγία Σοφία". Οι εξετάσεις άρχισαν αμέσως και κράτησαν ένα ολόκληρο μήνα, μέχρι που έδειξαν ακριβώς τί συνέβαινε. Πί σω από την καρδιά του βρέφους, υπήρχε ένας όγκος, συγκεκριμένα ένα αιμαγγείωμα, με το οποίο και γεννήθηκε. Το μέγεθός του κάθε μήνα αυξανόταν κατά ένα εκατοστό, σε σημείο που την δεδομένη στιγμή, είχε φθάσει στα εξήμισυ.

Το αιμαγγείωμα πίεζε τόσο την καρδιά όσο και τους πνεύμονες, δημιουργώντας στο παιδί τεράστιο πρόβλημα, που μεγάλωνε μέρα με την ημέρα. Επιπλέον μέσα από την μάζα αυτή, περνούσε η κεντρική αρτηρία της καρδιάς και ο οισοφάγος. Η πτώση του αιματοκρίτη του στη Ρόδο, οφειλόταν στο ότι η αρτηρία αιμορραγούσε ακατάσχετα, αλλά μέσα στον όγκο. έτσι όταν το εσωτερικό του όγκου γέμισε από αίμα, δημιουργήθηκε στην αρτηρία θρόμβωση, η οποία όμως έσωσε την ζωή του μικρού αφού σταμάτησε την αιμοραγία. Αυτά φυσικά μας τα είπαν οι γιατροί. Αυτή η περίπτωση ήταν πρωτοφανής για τα καταγεγραμμένα παγκόσμια ιατρικά περιστατικά.

Καταλαβαίνετε ότι η κατάσταση .ηταν φοβερά δύσκολη και αντιμετωπιζόταν μόνο με χειρουργική επέμβαση, που οι γιατροί την χαρακτήρισαν υψηλότατου κινδύνου. Μας είπαν ότι υπήρχε μόνο 1% πιθανότητα να πετύχει, αλλά εάν αφήναμε το παιδί έτσι, το πολύ σε ένα χρόνο θα πέθαινε.

Έχοντας την ελπίδα μας -πρωτίστως οι γονείς- στον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη, τον Προστάτη του παιδιού, αποφάσισαν να πραγματοποιηθεί η εγχείρηση. Η δέ μητέρα του, δηλαδή η νύφη μου, μέσω δικού της προσώπου που έστειλε στη Μονή, ετέλεσε Παράκληση στο Ναό μπροστά στην Εικόνα Του, υπέρ υγείας και αναρρώσεως του μικρού Πανορμίτη. Εγώ με την γυναίκα μου φροντίσαμε για την τέλεση Θ. Λειτουργίας στον Ναό του Ταξιάρχη Μιχαήλ στη Ρόδο. Την ώρα της επεμβάσεως επίσης στο σπίτι μας στη Ρόδο, κάναμε την Παράκληση του Αρχαγγέλου.

Πριν την επέμβαση, οι γιατροί μας προειδοποίησαν ότι εάν το μωρό αντέξει, το χειρουργείο αναμένεται να διαρκέσει από επτά έως έντεκα ώρες. Μετά θα παραμείνει στην εντατική γύρω στις δέκα ημέρες. Μας εζήτησαν έντεκα φιάλες αίμα και το πρωί της 11ης Ιανουαρίου 2008 ξεκίνησε η δύσκολη αυτή εγχείρηση παρουσία πολλών άλλων Πανεπιστημιακών γιατρών, που είχαν έρθει να παρακολουθήσουν την πρωτοφανή περίπτωση, Με την Χάρη του Πανορμίτη μας, η διάρκεια ήταν μόνο 4 1/2 ώρες και ο όγκος, δόξα τω Θεό αφαιρέθηκε με μεγάλη επιτυχία. Το παιδί στην συνέχεια μπήκε στην εντατική, όπου την επόμενη το αποσύνδεσαν από τον αναπνευστήρα. Την δεύτερη μέρα, αφαίρεσαν κάθε μηχανική υποστήριξη, ενώ την τρίτη, το έβγαλαν εντελώς από την εντατική!!!

Σήμερα το παιδί είναι πολύ καλά, αναρρώενι στο σπίτι και αναπτύσσεται φυσιολογικά. όπως όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Το μόνο σημάδι του θανάσιμου κινδύνου που διέτρεξε, είναι η εμφανής τομή στη βάση του θώρακα, η οποία διαγράφεται περιμετρικά σ' όλο το κορμάκι του, μέχρι την σπονδυλική στήλη. Αυτή θα θυμίζει σ΄όλους μας το μεγάλο Θαύμα του Ταξιάρχη μας. Τώρα περιμένουμε λίγο καιρό ακόμη, για να ολοκληρώσουμε το τάξιμό μας στον Πανορμίτη μας και να το βαπτίσουμε κανονικά πλέον στην Μονή, εμπρός στην Θαυματουργή Εικόνα Του".

Σημειώνουμε ότι συν Θεω η βάπτιση ετελέσθη στην Μονή και ο μικρός Πανορμίτης πλέον με την Χάρη του Ταξιάρχου, είναι ένα φυσιολογικό και υγιέστατο παιδάκι.
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ

Ο Πανορμίτης και η Παναγία η Σουμελά με προστάτεψαν και ήταν κοντά μου.

Στις 15 Ιουλιου του 2013 περασε ενας επιβατης απο το αεροδρομιο ταξιδευε για Θεσσαλονικη και στην αποσκευη του ειχε το σπαθι του Ταξιαρχη Του Πανορμιτη.Ο Κύριος που το είχε, μας εξηγησε  οτι το ειχε φερει για προσκυνημα σε καποιο Μοναστηρι και θα το επέστρεφε. Μεχρι τοτε δεν ειχα ακουσει τίποτα για το Μοναστηρι του Πανορμιτη! Με φωναξε συναδελφος να το προσκυνησω, όπως και έκανα.

Όταν σχολασα, πηρα το αυτοκινητο να παω σπιτι. Ξαφνικά στην Εθνικη οδό απο το πουθενα εμφανιστηκε ενα σκυλακι.  Τρομαξα και εστριψα το τιμονι αλλα το σκυλακι δυστυχώς χτυπησε την ροδα απο την μερια του οδηγου. Αποτέλεσμα αυτού, εχασα τον ελεγχο του αυτοκινητου. 

Το αυτοκίνητό μου ξεκίνησε να κανει κυκλους μεσα στο δρομο, εσπασα το κολωνακι και το αμαξι και μπηκε στην αλλη εξοδο κανοντας κυκλους καταλήγοντας σε ένα ψηλο πεζοδρομειο. Το σκυλακι αντι να φυγει ακολουθησε την πορεια του αυτοκινητου κλαιγοντας. 

Σταματησαν πολλοι και με βοηθησαν να βγω απο το αμαξι γιατι ειχε κολησει η πορτα και δεν ανοιγε. Αν και το αυτοκίνητο έπαθε μεγάλη ζημιά, εγώ ευτυχώς το μονο που επαθα ηταν κακωση αυχενα. 

Θα ήθελα να τονίσω οτι σε αυτο το δρομο η κινηση ειναι παντα μεγαλη. Την ώρα του ατυχήματος, μπροστα μου δεν υπηρχε ουτε ενα αυτοκινητο! Στο ντουλαπακι ειχα ενα μπουκαλακι με αγιασμο απο την Παναγια την Σουμελα το οποίο χαθηκε, δεν το βρηκαμε πουθενα...

Ο Πανορμιτης και η Παναγια με προστατεψαν και ηταν κοντα μου. Ευχομαι να με αξιωσει η χαρη Του να παω στην Συμη και να προσκυνησω.

Αναγνώστης

Δύο θαύματα σε μέλη της οικογένειας μου στο Σύδνεϋ!

Έρχομαι από το Σύδνεϋ της μακρινής Αυστραλίας ταπεινή προσκυνήτρια στην Χάρη του θαυματουργού Πανορμίτη μας. Προσωπικά κατάγομαι από την Κυνουρία της Πελοπονήσου, αλλά ζω οικογενειακώς στην Αυστραλία εδώ και σαράντα πέντε χρόνια. Τον Ταξιάρχη της Σύμης τον γνώρισα απο φιλικές οικογένειες Συμιακών που μένουν κοντά μας. Είχαμε ωστόσο την ιδιαίτερη ευλογία να ζήσουμε στην οικογένειά μου δύο θαυμαστά γεγονότα που επιτέλεσε η Χάρη Του και θέλω να σας τα αναφέρω προς δόξαν Θεού.

Ο γιός μου Παναγιώτης ένα πρωί παρατήρησε στα χέρια του κάποια μικρά "σπυράκια, τα οποία παρ' όλες τις θεραπείες που έκανε, παρέμεναν στο δέρμα του και δεν έφευγαν. Καταλαβαίνετε πόσο ανησύχησα. Μια μέρα θυμήθηκα τόν Πανορμίτη και τα θαύματα που είχα ακούσει να επιτελεί στους ανθρώπους, που τον επικαλούνται με πίστη. Έτσι έκανα θερμή προσευχή και παρακάλεσα τον Αρχάγγελο να δώσει την  θεραπεία. Πραγματικά την επόμενη ημέρα η δερματοπάθεια αυτή είχε εξαλειφθεί τελείως από τα χέρια του παιδιού μου, είχαν καθαρίσει εντελώς!

Η άλλη περίπτωση ήταν με τον μικρό εγγονό μου Δημήτρη, που είχε ένα ογκίδιο στη φτέρνα του ποδιού του. Το ποδαράκι του παιδιού πονούσε και τον ενοχλούσε φοβερά. Όταν πήγαμε στον γιατρό, εκείνος θεώρησε καλό να κάνει στο σημείο αυτό, όπως είπε, ψύξη. Έτσι με ειδικό τρόπο πάγωσε τοπικά το πόδι και μας έστειλε πίσω στο σπίτι.

Οι μέρες περνούσαν και το πόδι του παιδιού δεν παρουσίαζε καμία βελτίωση. Ένα πρωινό πήρα την απόφαση και τηλεφώνησα από το σπίτι μας στο Σύδνεϋ, στην Μονή του Πανορμίτη στη Σύμη. Εξήγησα την κατάσταση, έδωσα το όνομα του μικρού και παρακάλεσα να σκουπίσουν με μία σκούπα την Εκκλησία και να ανάψουν λαμπάδα στη Χάρη Του. Έπειτα έστειλα ταχυδρομικώς στην Μονή τα ονόματα όλων μας και ικέτευσα τον Αρχάγγελο να επέμβει.

Δεν πέρασαν δύο ημέρες, όταν ένα πρωί έγινε το θαύμα. Ο Δημήτρης κοιμόταν ακόμα. Πρίν ξυπνήσει, πλησίασα το κρεβάτι του για να δω πως πάει το πόδι του. Διαπίστωσα με μεγάλη χαρά, ότι το πόδι του παιδιού είχε καθαρίσει εντελώς από τον μικρό όγκο, που βρισκόταν πεσμένος επάνω στο καθαρό σεντόνι και ήταν πλέον συρρικνωμένος και κατάμαυρος. 

Είμαι δέκα ετών, είχα την τιμή και την ευλογία να με επισκεφθεί ο Ταξιάρχης!

Ονομάζομαι Νικόλαος Ταξιάρχης. Είμαι δέκα ετών και κατοικώ στην Σαλαμίνα. Είχα την τιμή και την ευλογία να με επισκεφθεί ο Ταξιάρχης. Θα σας πω την ιστορία μου από την αρχή:

Οι γονείς μου, Βασίλης και Μαρία, ήταν παντρεμένοι 15 χρόνια και προσπαθούσαν όλο αυτό τον καιρό να αποκτήσουν ένα παιδάκι. επειδή τα χρόνια περνούσαν και τίποτα δεν γινόταν, κατέφυγαν στην βοήθεια των γιατρών και έκαναν εξωσωματική γονιμοποίηση. Με την μέθοδο αυτή προσπάθησαν έξι φορές, αλλά μάταια. Πέρασαν έτσι τέσσερα χρόνια.

Μια γνωστή Κυρία, που πήγαινε στήν Μονή του Ταξιάρχη στην Σύμη, μίλησε στην μαμά μου για τα πολλά θαύματα τεκνογονίας του Αρχαγγέλου. Η μαμά μου με δάκρυα και πόνο ψυχής, κατέφυγε στον Αρχάγγελο και εναπόθεσε την ελπίδα της στον Ταξιάρχη. Κάποιο καλοκαίρι οι γονείς μου επισκέφθηκαν τον Πανορμίτη. Η μαμά πήρε ένα φυτιλάκι από την καντίλα Του και το ήπιε. Πράγματι λίγο καιρό μετά, έμεινε έγκυος. Η εγκυμοσύνη ήταν ομολογουμένως δύσκολη, μα όλα πήγαν καλά και εγώ γεννήθηκα με την Χάρη Του υγιέστατος, λίγες μέρες πριν την γιορτή του στις 2 Νοεμβρίου του 1997.

Η ζωή μας κυλούσε ήρεμη μέχρι το καλοκαίρι του 2007 που ήμουν δέκα ετών και παρουσιάστηκε στο χέρι μου μια σκουρόχρωμη κηλίδα. Παράλληλα φάνηκαν και στην πλάτη μου σκουρόχρωμες γραμμές σαν ραβδώσεις. Οι γονείς μου με πήγαν σε πολλούς γιατρούς και όλοι έλεγαν να κάνουμε βιοψία. Μου εξήγησαν ότι η διαδικασία αυτή θα ήταν επίπονη και ζήτησαν την συνεργασία μου. Η βιοψία θα γινόταν στο νοσοκομείο ¨Ευαγγγελισμός".

Το προηγούμενο βράδυ το περάσαμε στο σπίτι μας, αλλά ήμουν πολύ φοβισμένος. Έκανα την προσευχή μου στο δωμάτιό μου, παρακάλεσα τον Αρχάγγελο και έβαλα στο σώμα μου λαδάκι από την καντήλα Του. Πέσαμε και κοιμηθήκαμε.

Γύρω στις 3:30 την νύχτα, φώναξα δυνατά στη μαμά: ¨Μαμά έλα γρήγορα, ήρθε ο Ταξιάρχης". Η μαμά μου ήρθε γρήγορα κοντά μου αλλά εγώ κοιμόμουν. Αφού έκανε το σταυρό της έσκυψε πάνω μου και μου είπε να τον ρωτήσω αν θα γίνω καλά. Εγώ έγνεψα το κεφάλι καταφατικά. Το πρωί ήμουν πολύ ήρεμος. Με ρώτησε η μαμά αν φοβάμαι και της είπα "Όχι γιατί δεν έχω τίποτα. Μου το είπε ο Ταξιάρχης".

Η μαμά με ρώτησε τι ακριβώς είδα. "Ήταν πολύ μεγάλος", της είπα. ¨Πελώριος, μα δεν φαινόταν πρόσωπο, γιατί αυτό το σημείο ήταν ολόλευκο και έλαμπε πολύ. Ήμουν πολύ μικρός κοντά Του και φοβήθηκα. Τότε Εκείνος μου είπε: Μην φοβάσαι. Έχε μου εμπιστοσύνη, δεν έχεις τίποτα"!

Η μαμά ακούγοντας αυτά βούρκωσε. Όταν πήγαμε στον νοσοκομείο και με εξέτασε ο γιατρός, είπε στην μαμά "Πάρε το παιδί σου κοπέλα μου δεν έχει τίποτα, αυτά θα φύγουν όπως ήρθαν". Δεν θεώρησε δηλαδή αναγκαία την βιοψία μου και τελικά δεν την έκανα. Εγώ χοροπηδούσα απ' τη χαρά μου, η μαμά έκλαιγε και ο μπαμπάς χαμογελούσε.

Πραγματικά τα σημάδια αυτά σε λίγο καιρό είχαν εξαφανιστεί από πάνω μου. Εγώ κάθε μέρα δεν ξεχνώ ποτέ να βάλω λαδάκι απ΄την καντήλα του Ταξιάρχη.

Υποσχεθήκαμε να πραγματοποιήσουμε το συντομότερο προσκύνημα στο Μοναστήρι του στην Σύμη, πράγμα που κάναμε την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Στην Θ. Λειτουργία κοινώνησα και προσευχηθήκαμε ευχαριστώντας τον προστάτη μου Ταξιάρχη για τις μεγάλες ευεργεσίες που έφερε στήν ζωή μας.

ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ

Η Χάρη του Πανορμίτη μας, μας έδωσε το παιδί μας πίσω!!!

Ονομάζομαι Νικόλαος Σταματικός και είμαι εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια μόνιμος κάτοικος Αμερικής. Με το γράμμα μου αυτό θέλω να σας περιγράψω ένα ολοζώντανο θαύμα του Πανορμίτη, που έγινε στην οκτάμηνη μικρή μου κόρη την Άννα, το καλοκαίρι του 1969.

Τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς, εγώ με την σύζυγό μου Ελένη, την κόρη μου Άννα και την μητέρα μου, ήρθαμε για μια εβδομάδα στον Πανορμίτη. Ο λόγος ήταν ότι μετά από λίγο διάστημα θα έφευγα μετανάστης στην Αμερική και ήθελα να πριν φύγω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στις διάφορες εργασίες της Μονής, για να έχω έτσι την ευλογία του Ταξιάρχη μας στην καινούργια ζωή μου.

Ξεκινήσαμε λοιπόν από την Ρόδο που καταγόμαστε, με τον θείο μου Γιώργο Καλαϊτζή και τις οικογένειές μας για το Μοναστήρι. Από την πρώτη ημέρα κιόλας άρχισαν οι πειρασμοί. Μαζί μας είχαμε ένα ραδιόφωνο για να ακούμε τις ειδήσεις. Βάζοντάς το στην πρίζα κάηκε, γιατί το ρεύμα ήταν διαφορετικό από αυτό που ήταν στις προδιαγραφές του. Την επόμενη ημέρα, χωρίς να αντιληφθώ πώς, έχασα το ρολόι του χεριού μου.

Την τρίτη ημέρα δουλεύαμε στο Μύλο της Μονής. Μόλις τελειώσαμε, επιβιβασθήκαμε στη βάρκα που μας έβγαλε απέναντι, ακριβώς μπροστά στα σκαλιά του Καμπαναριού. Ο θείος μου κατευθύνθηκε προς το καφενείο της Μονής, γιατί εκεί είχαμε σκοπό να καθίσουμε για να φάμε. Εγώ συνέχισα τό δρόμο μου πρός το κτίριο μου μέναμε, προκειμένου να πάρω την γυναίκα μου με το παιδί και να κατεβούμε. Μπαίνοντας στο κελί πήγα πρώτα να δω το μωρό που βρισκόταν ξαπλωμένο στο κρεβατάκι του. Τα ματάκια της Αννούλας μου ήταν ανοικτά και μόλις την φώναξα μου γελούσε. Μάλιστα σήκωνε τα χεράκια σαν να ήθελε να την πάρω αγκαλιά.

Εγώ στη συνέχει πήγα στην κουζίνα που βρισκόταν η γυναίκα μου Ελένη. Της είπα για τήν ννα συνεννόησή μας με τον θείο και ότι μας περίμενε για φαγητό κάτω. Η γυναίκα μου που εκείνη την ώρα έπλενε τα πιάτα συμφώνησε και λίγα λεπτά αργότερα, τελειώνοντας με την κουζίνα, κατευθύνθηκε προς το μωρό, για να το πάρει μαζί μας. Εγώ ήμουν ήδη έτοιμος και περίμενα, όταν άκουσα ξαφνικά την γυναίκα μου να φωνάζει απεγνωσμένα. Άννα, Άννα!!!

Πλησίασα και βλέπω το κορμάκι του παιδιού αναίσθητο και ακίνητο σαν ξύλο. Αρπάζει το μωρό η γυναίκα μου και αρχίζει να τρέχει πρός την έξοδο με τις γοερές κραυγές. Ο θείος μου και όλος ο κόσμος που ήταν εκείνη την ώρα εκεί, έτρεχε ς προς το μέρος μας. Ψύχραιμος ο θείος μου παίρνει το παιδί στα χέρια του και αρχίζει τεχνητές αναπνοές και μαλάξεις, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα. Την ώρα εκείνη έρχεται κοντά μας κι ένας γιατρός που έτυχε να βρίσκεται στη Μονή, προερχόμενος από τον Πειραιά. Κι αυτός προσπαθεί να επαναφέρει το παιδί που πια είχε αρχίσει να μαυρίζει, από έλλειψη οξυγόνου αλλά τίποτα. Στο μεταξύ ήρθαμε και πάλι στο δωμάτιο. Εγώ δεν έχω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Ένα ρίγος με διαπερνούσε, αφού νόμιζα ότι το παιδί μου ήταν πια νεκρό.

Εκείνη ακριβώς την ώρα, με πιάνει από το χέρι μαι άγνωστη γριούλα πού για μένα ήταν ο καλός λυ άγγελος και με την φωνή της με βγάζει από τόν λήθαργό που ζούσα. "Τάξε παιδί μου στο Ταξιάρχη μας", μου λέει. Χωρίς να σκεφθώ, είπα αυθόρμητα το ίδιο δευτερόλεπτο " Όσα κιλά είναι το παιδί, τόσα κιλά θα στέλνω κάθε χρόνο". Η γριούλα με ξανατινάζει και μου λεέι: "Άλλο πράγμα τάξε".  Εγώ έταξα ότι εάν αποκτήσουμε αγόρι θα το ονομάσουμε Μιχαήλ. Ώ του Θαύματος!!! Εκείνη την στιγμή η Αννούλα άνοιξε τα μάτια της και πήρε βαθιά ανάσα, Τό θαύμα έγινε και ήταν ολοζώντανο. Η Χάρη του Πανορμίτη μας, μας έδωσε το παιδί μας πίσω. Δεν μπορώ να περιγράψω την χαρά μας καθώς και την χαρά όλου του κόσμου που έζησε το θαυμαστό περιστατικό. Ο γιατρός που ήταν παρών ομολόγησε το Θαύμα. Οι υπόλοιπες μέρες κύλησαν ηρεμα στη Μονή και επιστρέψαμε στη Ρόδο. Λίγους μήνες μετά φύγαμε για την Αμερική. Η δύναμη και η αγάπη του καλού Θεού μας και του Ταξιάρχη μας, μας βοήθησαν και φτιάξαμε μια καλή χριστιανική οικογένεια.

Το 1975 η γυναίκα μου έμεινε έγκυος. Δεν γνωρίζαμε βέβαια το φύλο του παιδιού που θα έφερνε στον κόσμο. Έτσι σκεπτόμασταν εάν ήταν κορίτσι να το ονομάζουμε Βασιλεία, όπως έλεγαν και την πεθερά μου. Εάν ήταν αγόρι θα το βαπτίζαμε Μιχαήλ αλλά και Γιώργο. Όταν η εγκυμοσύνη μετρούσε επτά μήνες, βλέπω ένα ολοκάθαρο όνειρο. Βλέπω έναν γνωστό μου Μιχάλη, ο οποίος με πλήσιάζει και μου λέει επιτακτικά: "Ήρθα για να πάρψ το δώρο που μου έταξες! Να μην ξεχάσεις αυτό που μου έταξες!!! Ξυπνάω και την ίδια ώρα ξύπνησα και την γυναίκα μου. Της διηγήθηκα το όνειρο και συμπεράναμε ότι σίγουρα το παιδί που σε λίγο θα γεννιόταν θα ήταν αγόρι και καταλήξαμε ότι το όνομα θα ήταν Μιχαήλ και μόνο Μιχαήλ.

Η γέννηση με το καλό επιβεβαίωσε το συλλογισμό μας. Ο γιός μας βαπτίστηκε και πήρε το όνομα Μιχαήλ, του μεγάλου του Προστάτη. Από μικρός είχε την βοήθεια του Πανορμίτη μας και με τη Χάρη Του  σήμερα διαπρέπει ως Επιστήμων σε υψηλές θέσεις Αμερικανικών Πανεπιστημίων. Του έχουμε βέβαια μιλήσει για την προέλευση του ονόματός του και ο ίδιος αισθάνεται μεγάλη χαρά, που έχει Προστάτη τόν μεγάλο και θαυματουργό Αρχάγγελο της Σύμης.
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ

To κύμα ξέβρασε μπουκάλι για τον Αρχάγγελο Πανορμίτη στα πόδια μου...

ΘΑ ΣΑ ΠΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΕΙ ΠΡΙΝ 3 ΧΡΟΝΙΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ.

ΗΤΑΝΕ 4 ΩΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΟΤΑΝ ΕΠΕΣΤΡΕΦΑ ΑΠΟ ΡΟΔΟ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΕΡΙΠΟΥ 45 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΚΑΙΡΟΣ, ΜΕ ΑΣΧΗΜΕΣ ΚΑΙΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. ΞΑΦΝΙΚΑ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΜΟΥ ΧΑΛΑΣΕ ΚΑΙ ΞΕΜΕΙΝΑ ΣΕ ΜΙΑ  ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΕ ΦΑΛΙΡΑΚΙ.Ο ΑΕΡΑΣ ΗΤΑΝΕ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟΣ,ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΜΑΞΙ,ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΜΕΙΝΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΑΝΟΙΓΑΝ ΣΤΗΣ 8 ΕΙΠΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ.ΕΙΧΕ ΜΕΓΑΛΗ ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΕΤΟΥΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΞΩ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ. 

ΟΠΩΣ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΒΛΕΠΩ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΑΚΙ,ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΝΕ ΑΓΙΑΣΜΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ,ΜΙΣΟ ΒΗΜΑ ΠΙΟ ΕΚΕΙ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕ ΛΑΔΙ,ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΠΛΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΞΥΛΙΝΟ ΣΤΑΥΡΟ.ΤΑ ΜΑΖΕΨΑ ΚΑΙ ΕΙΞΑ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΠΑΝΩ ΕΓΡΑΦΕ <<ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ>>. ΕΙΠΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝΕ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΣΥΜΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΤΑ ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΔΩΣΩ.ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΕ ΓΙΑ ΘΑΥΜΑ ΑΛΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΟΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟ ΟΤΙ 3 ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΣΗ ΜΕΓΑΛΗ ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ ΤΑ ΕΒΓΑΛΕ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΟ ΜΕΤΡΟ,ΚΑΙ ΤΑ 3 ΜΑΖΙ , ΤΟ ΟΤΙ ΧΑΛΑΣΕ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΜΟΥ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΖΗΤΩ. 

Ο Ταξιάρχης πήρε την θλίψη από την ψυχή μου...

Γνώρισα τον Πανορμίτη δύο μήνες μετά τόν θάνατο της μητέρας μου. Η θλίψη που μου προξένησε το γεγονός του θανάτου της ήταν απέραντη και με είχε καταβάλει. Όσο κι αν προσπαθούσα δεν εύρισκα πουθενά παρηγοριά και δεν μπορούσα να συνέλθω με τίποτα. Εκείνο τό μεσημέρι με θερμά δάκρυα Τον παρακάλεσα να έχει την ψυχή της αγαπημένης μου μητέρας κάτω απ' τις φτερούγες Του για να τήν προστατεύει και εμένα να μου πάρει απ' την ψυχή μου τήν θλίψη.

Το επόμενο πρωί, ξύπνησα ήρεμη και ανακουφισμένη απ' τόν βαρύ μου πόνο. Στην ψυχή μου επικρατούσε η βεβαιότητα πως ο Αρχάγγελος είχε
αναλάβει την μητέρα μου και τήν προστάτευε με την απροσμάχητη παρουσία Του. Την ίδια ημέρα επικοινώνησα με την Μονή Του στήν Σύμη και μου έστειλαν το βιβλίο των θαυμάτων και την Παράκλησή του. Έκτοτε Τον επικαλούμαι συνέχεια και Τον έχω οδηγό, φρουρό και προστάτη στη ζωή μου.

Αικατερίνη Μήτρου
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ

Με μια σκούπα ο Πανορμίτης "σκούπισε" την αντιαισθητική δερματοπάθεια που είχα.

Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Φίλιας, κατάγομαι από την Μεσσηνία αλλά από το 1978 ζω στη Ρόδο. Εδώ παντρεύτηκα και τα δύο μας παιδιά τα βαπτίσαμε στον Πανορμίτη που Τον ευλαβούμε ιδιαίτερα. Το 1983, άγνωστο το πώς, τα χέρια μου καθώς και το πρόσωπό μου σε δεκατρία τουλάχιστον σημεία, γέμισαν "μυρμηγκιές". Χρησιμοποίησα διάφορες ιατρικές μεθόδους και άπειρα φάρμακα για να εξαλειφθούν, μα δυστυχώς δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα.

Κάποιοι γνωστοί μας μίλησαν για την Χάρη του Πανορμίτη. Μας είπαν να πάμε στην Μονή μια σκούπα, με την οποία να σκουπίσουμε τον Ναό και Εκείνος με την σειρά Του, θα σκούπιζε την αντιαισθητική δερματοπάθεια. Μή έχοντας άλλη ελπίδα, η σύζυγός μου Σμαραγδή με την κόρη μου Σταματία, ξεκίνησαν την επομένη της Εορτής του, δηλαδή στις 9 Νοεμβρίου του 1995 για το Μοναστήρι.

Έφεραν μια σκούπα και τόν παρακάλεσαν θερμά να μου "σκουπίσει" το πρόβλημα. Την επομένη το πρωί, κατάπλητκος μπροστά στο νιπτήρα του μπάνιου στο σπίτι μας, διαπίστωσα την θεραπεία μου.

Ο Πανορμίτης είχε κάνει το θαύμα Του. Από τότε κάθε χρόνο επισκεπτόμαστε ανελλιπώς την Μονή, για να ευχαριστήσουμε τόν Θαυματουργό Αρχάγγελο.
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ

Ο Ταξιάρχης με βοήθησε να αποκτήσω παιδί.

Με τον άντρα μου είμαστε τρία χρόνια παντρεμένοι και από την πρώτη μέρα του Γάμου μας, προσπαθούσαμε με την χάρη του Θεού να αποκτήσουμε ένα παιδάκι. Όμως η πολυπόθητη σύλληψη δεν ερχόταν και απεναντίας αυτή την περίοδο, προέκυπταν προβλήματα υγείας σε μένα, τέτοιου είδους ώστε εμπόδιζαν να συμβεί το ποθούμενο. Το γεγονός αυτό μας στενοχωρούσε αφάνταστα, γιατί δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε την ζωή μας χωρίς παιδιά.

Τον Αύγουστο πήγαμε διακοπές στην Ζάκυνθο και μείναμε σε ένα φιλικό σπίτι, το οποίο βρισκόταν πολύ κοντά με κείνο της κ. Δώρας. Την Κυρία αυτήν την γνώριζα απ' την προηγούμενη φορά που είχαμε επισκεφθεί το Νησί, πλήν όμως δεν ήξερα το θαυμαστό τρόπο πού με την Χάρη του Πανορμίτη, απέκτησε την κόρη της.

Κάποια στιγμή που μιλούσαμε, της ανέφερα το πρόβλημα που με απασχολούσε. Εκείνη αμέσως μου αφηγήθηκε την δική της ιστορία και την θαυμαστή παρέμβαση του Ταξιάρχου Μιχαήλ του Πανορμίτου, σχετικά με τον τρόπο που απέκτησε την κόρη της Μιχαέλα. Μάλιστα πολύ ευγενικά μου έδωσε τρεις εικονίτσες Του, φυτιλάκια και λαδάκι από το καντήλι Του, τονίζοντας μου ότι πρέπει να επισκεφθούμε την Μονή, να νηστέψουμε και με μεγάλη ευλάβεια και πίστη, να πάρουμε το φυτιλάκι.

Μόλις έφυγα, πήγα στόν σύζυγό μου και του διηγήθηκα ό,τι προηγήθηκε. Εκείνος αρχικά δεν ενθουσιάστηκε τόσο. Μου είπε ότι είναι πολύ μακρυά του Μοναστήρι για να πηγαίνουμε, χρειάζονται αρκετά έξοδα κ.τ.λ. Μου αντιπρότεινε όμως να επισκεφτούμε όταν επιστρέψουμε από τις διακοπές μας, μια Μονή που ήξερε κοντά στη Θεσσαλονίκη όπου διαμένουμε. Επιστρέφοντας, φύλαξα ό,τι μου έδωσε η κ. Δώρα σε ένα συρτάρι.

Ο άντρας μου, όταν γυρίσαμε στο σπίτι μας, με πήγε στο Μοναστήρι πού μου ανέφερε και προσκυνήσαμε. Δυστυχώς οι μήνες περνούσαν, αλλά δεν υπήρχε καμία εξέλιξη στο θέμα που μας απασχολούσε. Είχαμε απογοητευθεί πολύ και σκεπτόμασταν, μετά την αλλαγή του χρόνου, να επισκεπτόμασταν κάποιο εξειδικευμένο κέντρο εξωσωματικής γονιμοποίησης. Πέρασαν δύο μήνες ακόμα και είχα πιά ξεχάσει την συζήτηση που κάναμε με την κ. Δώρα.

Ένα βράδυ, ήρθε ο Ταξιάρχης στο ύπνο μου και μου είπε, ότι η στιγμή να κάνω το τάμα μου σ' Εκείνον, είχε έρθει. Ξύπνησα αμέσως, αποφασισμένη να διηγηθώ στον άντρα μου το ολοζώντανο όνειρο που είδα. Διαπίστωσα πώς ήταν πρωί και ο σύζυγός μου είχε πιά φύγει για την δουλειά του. Σκέφτηκα μόνη μου και αποφάσισα να εμπιστευθώ τον ουράνιο Επισκέπτη. Προσευχήθηκα πολύ έντονα και νήστεψα λίγες ημέρες. Μετά πήρα το φυτιλάκι του Πανορμίτη. Λίγες ημέρες αργότερα. άρχισαν τα πρώτα συμπτώματα και οι εξετάσεις έδειξαν ότι ήμουν έγκυος.

Μέ το γράμμα μου αυτό, θέλω να εκφράσω την απέραντη ευγνωμοσύνη μου στον Αρχάγγελο και παράλληλα να δώσω θάρρος και ελπίδα και σ' άλλους ανθρώπους, που βιώνουν τέτοια προβλήματα. 

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΠΟΥ ΝΗΣΤΕΥΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΣΥΜΗ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΝΤΑΠΕΞΕΛΘΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΦΑΓΗΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ ΤΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ...

"Επίρριψον ρπί Κύριον τήν μέριμνά σου
και αυτός θα σε διαθρέψει..."

Γυρίζω με την σκέψη μου νοσταλγικά κάποια χρόνια πίσω, όταν υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία στην μακρυνή Σύμη. Το θαυμαστό γεγονός που ακολουθεί, συνέβη το διάστημα που είχα τοποθετηθεί στο Στρατιωτικό Φυλάκιο της Μονής του Πανορμίτη και μου έδειξε ολοζώντανα, την μεγάλη παρρησία που έχει ο Αρχάγγελος της Σύμης στο Θρόνο του Θεού.

Για να κατανοήσει ο αναγνώστης τα ακόλουθα, πρέπει να αναφέρω ότι εκείνον τον καιρό, η Μονή συνδεόταν με την πόλη της Σύμης μέσω του σημερινού δρόμου, ο οποίος τότε κατά το μεγαλύτερο τμήμα του ήταν ακόμα χωματόδρομος και μάλιστα εξαιτίας των χειμερινών βροχοπτώσεων, πολλές φορές γινόταν σχεδόν αδιάβατος. Τα μόνα οχήματα που προσέγγιζαν την περιοχή το χειμώνα, ήταν το αγροτικό που μετέφερε τους εργαζόμενους της Μονής και το στρατιωτικό τζιπ, που μας εφοδίαζε με τρόφιμα. Τα δύο Καταστήματα επίσης του Μοναστηριού που κάλυπταν το καλοκαίρι τις ανάγκες των προσκυνητών, κατά την διάρκεια του χειμώνα παρέμεναν κλειστά. Περιμέναμε μια φορά την εβδομάδα, την τροφοδοσία του Φυλακίου που έστελνε η Μονάδα μας, καθορισμένη ωστόσο σε ποσότητα και είδος.

Πλησίαζε η Μεγάλη Τεσσαρακοστή και συγκεκριμένα κυλούσε η εβδομάδα της Τυρινής. Τις μέρες αυτές, θυμάμαι ότι με απασχολούσε έντονα το θέμα της νηστείας που θα άρχιζε σε λίγο. Το σιτηρέσιο δεν προέβλεπε θαλασσινά (χταπόδια, καλαμάρια, σουπιές κ.τ.λ) για την περίοδο της Σαρακοστής. Βεβαίως τις καθημερινές μέρες τα πράγματα σκεπτόμουν ότι θα ήταν πολύ πιο εύκολα, αφού οι προμήθειες του Φυλακίου σε ζυμαρικά και όσπρια ήταν πλούσιες... Για τα Σαββατοκύριακα όμως πού μπορούσα να φάω κάτι από τα παραπάνω ανύπαρκτα θαλασσινά εδέσματα που επιθυμούσα, δεν εύρισκα καμία λύση, αφού ούτε τρόπο είχα να ψωνίσω από την πόλη, ούτε και χρήματα. Έτσι το "πρόβλημά" μου αυτό, το ανέθεσα στον αρχάγγελο.

Προσωπικά, είχα την μεγάλη ευλογία, να μου επιτρέπει το ημερήσιο στρατιωτικό πρόγραμμα την επίσκεψη στο Μοναστήρι του Αρχαγγέλου και μάλιστα την συμμετοχή μου στις Ιερές Ακολουθίες, τις οποίες τελούσε τα αλησμόνητα εκείνα χρόνια με περισσή κατάνυξη, ο μακαριστός Γέροντας Γαβριήλ.

Ξημέρωνε τό Σάββατο της Τυρινής, κατέφθανε η Κυριακή και ακολουθούσε η Καθαρά Δευτέρα και μαζί της η Νηστεία. Το πρωί του Σαββάτου μόλις άκουσα την καμπάνα του Όρθρου, ξεκίνησα απ' το Φυλάκιο για την Μονή. Ενώ είχα φτάσει βαδίζοντας στη μικρή παραλία που βρίσκεται κάτω από το Εστιατόριο, αντιλήφθηκα κάτι που με καθήλωσε, αφήνοντας με άφωνο. Στο σημείο ακριβώς που έσκαζε το κύμα πάνω στην λεπτή άμμο, δύο μέτρα μόλις μακρυά μου, αντίκρυσα ένα τεράστιο χταπόδι βάρους άνω των δύο κιλών, που όμοιό του δεν ξανάδα από τότε, να παραπαίει εξουθενωμένο. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου. Διστακτικά έσκυψα και μάζεψα από κάτω το αναπάντεχο εύρημα, σίγουρος πια πως δεν ονειρευόμουν. Το απομάκρυνα απ' την θάλασσα και γεμάτος ευγνωμοσύνη, συνέχισα τον δρόμο μου προς την Μονή.

Μπήκα συγκινημένος στό Ναό και στάθηκα με δέος μπροστά στη Θαυματουργή Εικόνα του Ταξιάρχου. Τον ευχαρίστησα θερμά μέσα απ' την καρδιά μου, που εισάκουσε την προσευχή μου και μου έστειλε αυτό το ιδιαίτερο δώρημα. Μετά την απόλυση του Όρθρου, επέστρεψα βιαστικά ζητώντας μια σακούλα, για το πρακτικό μέρος του πράγματος. Στη συνέχεια πήρα το χταπόδι και το τεμάχισα σε πέντε μερίδια, τα οποία μαγείρεψα τις αντίστοιχες Κυριακές της μεγάλης Τεσσαρακοστής που ακολούθησε.

Αυτό το θαυμαστό γεγονός, εγκαινίασε την πνευματική μου σχέση με τόν Ταξιάρχη Μιχαήλ Πανορμίτη, ο οποίος κατέστη προστάτης και χειραγωγός της μετέπειτα ζωής μου. Ομολογουμένως τά δώρα που μου προσέφερε αργότερα, υπερέβαιναν κατά πολύ σε πνευματική αξία και ωφέλεια, τό θαλασσινό έδεσμα εκείνης της αξέχαστης Σαρακοστής...
ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ (ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΑ)