Το μπουκάλι του ταξίδευσε μέχρι τον Πανορμίτη και το έμαθε μετά από 56 χρόνια!

Ένα καλοκαιριάτικο πρωινό του 2003, την ώρα που πλήθος ανθρώπων κάθε φυλής και γλώσσας αποβιβάζονταν από τα ημερόπλοια στην προβλήτα για να επισκεφθούν την Μονή του Ταξιάρχου, ο μακαριστός Ηγούμενος Γαβριήλ στο προάυλιο συνομιλούσε στην Ιταλική που γνώριζε απταίστως, με έναν αρκετά ηλικιωμένο άνθρωπο, που χειρονομούσε μάλιστα έντονα εμπρός του. Ο Γέροντας άκουγε με μεγάλο ενδιαφέρον τα όσα του έλεγε ο συνομιλητής του. Όταν τελείωσε ο ξένος την διήγηση, ένα πλατύ χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του Ηγουμένου. Με την σειρά του τώρα κάτι εξηγούσε, που προκάλεσε στηον νεοφερμένο έντονη συγκίνηση και τα μάτια του δάκρυσαν. Ο άνθρωπος πέρασε πολλή ώρα κατόπιν, μπροστά στην εικόνα του Ταξιάρχου προσευχόμενος.

Ο π. Γαβριήλ στη συνέχεια με παιδική απλότητα, μας διηγήθηκε την εξής ιστορία: Μας μετέφερε πολλά χρόνια πίσω, τότε που παιδί πρωτοήρθε στον Πανορμίτη. Θυμόταν όλα τούτα τα χρόνια πάμπολλα ταξίματα του Παμμεγίστου Αρχαγγέλου, που τα κύματα της θάλασσας, έφερναν μέχρι τον ορμό του Μοναστηριού της μετανοίας του. Πολύ χαρακτηριστικά στην μνήμη του, είχε συγκρατήσει το πρώτο από τα αφιερώματα που έτυχε να βρει ο ίδιος στα 1947.

Ήταν ένα σανίδι και πάνω του ένα μπουκάλι γερά δεμένο με περιεχόμενο λίγα κέρματα και ένα χαρτάκι. Στο χαρτί με έντονα γράμματα ήταν γραμμένο το όνομα EVAGELOS NOBELLI. Ποτέ από τότε δεν έμαθε κανείς για την προέλευση αυτού του αντικειμένου και ποιός ήταν ο αναγραφόμενος.

Ο Γέροντας συνέχισε: Ο Ευάγγελος Νόμπελλι, ήταν στρατιώτης του Ιταλικού Στρατού, που στα δύσκολα εκείνα χρόνια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, υπηρετούσε στη Ρόδο. Ως γνωστόν, τα Δωδεκάνησα το 1947, ελευθερώθηκαν και κατόπιν ενώθηκαν με την μητέρα Ελλάδα και το έδαφός τους πλέον ήταν πολύ επικίνδυνο για τους εναπομείναντες Ιταλούς στρατιώτες.

Ο Νόμπελλι στην προσπάθειά του να αναχωρήσει για την πατρίδα του, συνάντησε φοβερές δυσκολίες και βρέθηκε μόνος και αβοήθητος. Την περίοδο της Ιταλοκρατίας, είχε ακούσει για τα θαύματα του Πανορμίτη και ιδιαίτερη εντύπωση του έκανε το γεγονός των μπουκαλιών, τα οποία δια θαλάσσης κατέφθαναν και τότε, στον όρμο της Μονής.

Έτσι κάποια ημέρα απελπισμένος, αποφάσισε να στείλει ένα μπουκάλι στον Αρχάγγελο, προκειμένου να τον βοηθήσει να αναχωρήσει με ασφάλεια για την πατρίδα του. Έφτιαξε λοιπόν μια αυτοσχέδια κατασκευή, η οποία αποτελείτο από μια σανίδα, πάνω στην οποία είχε δέσει γερά ένα γυάλινο μπουκάλι, που μέσα έβαλε τα τελευταία του κέρματα κι ένα χαρτί με το όνομά του. Με την πρώτη ευκαιρία, έρριξε την σανίδα στην θάλασσα, επικαλούμενος την Αρχαγγελική βοήθεια.

Η απάντηση του Πανορμίτη, όπως φαίνεται δεν άργησε καθόλου. Λίγες μέρες αργότερα, ένα Ιταλικό καράβι εξασφάλισε την άδεια της Ελληνικής Στρατιωτικής Διοικήσεως Δωδεκανήσου και ο αποστολέας του αφιερώματος μαζί με τους τελευταίους κρυμμένους στρατιώτες, αναχώρησε ασφαλής για την πατρίδα του. Από τότε δεν κατάφερε να επιστρέψει, για να διαπιστώσει εάν το μπουκάλι του έφτασε στον Πανορμίτη.

Ο Ευάγγελος Νομπέλλι, έλαβε τελικά την πολυπόθητη διαβεβαίωση για την αίσια έκβαση της αποστολής του αφιερώματός του εκείνο το πρωί -56 ολόκληρα χρόνια αργότερα- από τον Ηγούμενο Γαβριήλ, αφού πια κατάφερε να έρθει αυτοπροσώπως στον Πανορμίτη.

ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ